અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રિયકાન્ત મણિયાર/દિવસે ડૂબું

દિવસે ડૂબું રાતના ઊગું
         કોઈ વેળા હું આભમાં પૂગું.
એકલવાયા તારલા તગે છેક છેવાડે બૂઝે,
કર પ્રસારી સ્હેજ સંકોરું તેજથી પાછા ઝૂઝે;

તમરાંના ત્રમકારથી ઝાઝું
         બોલતું આખું આભ તો મૂંગું. દિવસે.

એક સપાટે લસરી આવ્યો લસતી ચાંદની ધારે,
ભૂલમાં હું તો ઊતરી આવ્યો રાતરાણીના ક્યારે;
મ્હેક મારામાં એમ ભળી કે
         ઘેનમાં હું તો મુજને સૂંઘું! દિવસે.

(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૭૩)