આટલે દૂરથી સંભળાય છે તે તો
મધરાતના જંગલની
અંધારી ત્રાડનો અવાજ–
આટલે દૂરથી દેખાય છે તે તો
આદિવાસી કન્યાના
જીંથરિયા વાળ વચાળે સેંથી જેવી
વાંકીચૂકી વગડાની કેડીઓ–
આટલે દૂરથી અડકી જાય છે તે તો
મારી નાનકડી નદીની
પવનસુંવાળી ઓઢણી–
આટલે દૂરથી સોડાય છે તે તો
મારા સીમખેતરના
લીલા લીલા મગફળીના છોડ–
આટલે દૂરથી ચખાય છે તે તો
મારી ગામની વાડીનાં
ખાટાંમીઠાં ગજવે ભરેલાં બોર–
તો પછી
પાંચેપાંચ ઇન્દ્રિયોને પાછળ મૂકીને
નીકળેલો હું
હજીય…આટલેથી…પાછો વળું તો...
૨૪-૧-’૭૫