આશાભરી આંખમાં જ્યારે
કાચની કીકીઓ બેસાડાતી હોય;
મુગ્ધતાના મૌનને લકવો સમજી
બોલાવવાના ઉપચારો થતા હોય;
બેભાન કરીને
કોઈ તમારા હૃદયને બદલી નાખતું હોય;
રગોમાં વેગથી વહેતા લોહીના લયને
ખતરનાક સમજી
નોર્મલ કરવાની હિકમત થતી હોય;
હાથપગની ગતિને
યંત્રના તાલમાં મેળવાતી હોય;
તમારા સરલ નિખાલસ ઉદ્ગારો ઉપર
ઠેર ઠેર
વિરામચિહ્નોના ચોકીપ્હેરા ગોઠવાતા હોય
ત્યારે–
તમને ‘ઘણું જીવો’ કહેવાની હિંમત ચાલતી નથી.
૨-૧૨-’૬૮