એ ના સળંગ હોય તો મારે જવું નથી;
રસ્તાને અંત હોય તો મારે જવું નથી.
બોલાવતું બધુંય ગામ, તોય એમની
ખડકી જ બંધ હોય તો મારે જવું નથી.
પૃથ્વીની જેમ એમના દરિયાવ દિલમાં
નોખા જ ખંડ હોય તો મારે જવું નથી.
ખારું ઝરણ થઈને તો નીકળ્યો છું આંખથી,
ખારો જ અંત હોય તો મારે જવું નથી.
હું ચાલું તો ચાલે અને અટકું તો ઊભો રહે
એવો જ પંથ હોય તો મારે જવું નથી.
૨-૪-’૭૭