અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/જયન્ત પાઠક/વર્ષો પછી વતનમાં

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
વર્ષો પછી વતનમાં

જયન્ત પાઠક

આ તે ખેતર, પાકસોડમ હજી એવી જ જે માણી’તી
ભારામાં શિરના (શિશુ-શરીરની એ દૂધિયા સોડમ!)
આ આડી ભૂત-આંબલી પડી ભરી ભેંકારને ચોગમ;
ટોળીઓ ભૂતની જહીં ઊતરતા અંધારમાં ભાળી’તી.

આ તે કોતર, શૈશવે પગ સર્યા કૈં વાર ઉપર જતાં
(આજેયે સમણે છળી ઊઠું મને સરકી જતો દેખતાં!)
આ તે સ્થાન, અહીં જ પ્હેલી ઊઘડી’તી નાની બે આંખડી;
(દાદાની ખખડે હજુય મનમાં ઓરીપરી ચાખડી.)

રે એ દાતરડું! ગયું લણી શિશુસ્વપ્નો — ઊભા પાકને;
એ ભૂવો! સહુ ભૂતને વશ કરી શીશે ઉતારી દીધાં;
કોનું રે હળ! કોતરો પૂરી દીધાં, સૌ સાફ જાળાં કીધાં;
(રાની બિલ્લી-શિશુ તણાં સપન-ને સંતાડવાં ક્યાં હવે?)

કેડીઓ ગળી સુસ્ત ઘાસ અહીં આ વાગોળતું કાળને;
તીણી ચાંચ વડે કરંત ટચકા પંખી લીલી ડાળને.

(ક્ષણોમાં જીવું છું, પૃ. ૧૯૭-૧૯૮)