કાવ્યમંગલા/સતિયાજન

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
સતિયાજન

સતિયા જન રે હો, સતની શૂળીએ વીંધાય
રૂડા રંગમાં રંગાય,
એના ગુણ રે હો, ક્યમ રે ગવાય ! ધ્રુવ...
સૂના અંતરમાં આગો તે સળગે ને ભડકી ભૂતાવળ ભાગે,
નવલી ફૂટે એને આંખો ને પાંખો, અંગે અંગે જ્યોત જાગે.
સતિયા...

સંકટકાંટાની એની પથારી ને અપયશફુલડાંની માળા,
મોહમમતને હોમી હોમી એ તો પ્રગટાવે ત્યાગની જ્વાળા.
સતિયા...
પ્રેમદયાના પાયા ઉપર એ સતનાં મંદિરિયાં ચણાવે,
જ્ઞાનના ઘંટ ગજાવી પ્રભુને પગલું દેવાને મનાવે.
સતિયા...
વૈરાગની વડલાડાળે બાંધે એ કાયાનો કર્મહિંડોળો,
અંગો ધોળે એ તો અંતર વલોવે, પાપીને પાથરે ખોળો.
સતિયા...
ચંદ્ર શો શીતળ, તીખો સૂરજ શો, પ્રેમપ્રતાપનો ગોળો,
એવા રે સતિયાને પગલે આ પૃથ્વીમાં કરુણાની ઊછળે છોળો.
સતિયા...

(૩૦ ઑગસ્ટ, ૧૯૩૨)