ગાતાં ઝરણાં/વ્હાણું વાઈ ગયું
ચમકંત સિતારા ડૂબી ગયા, નભમંડળ પણ વિખરાઈ ગયું,
ઓ આશા, હવે એ ના આવે, પોઢી જા વ્હાણું વાઈ ગયું.
એ પ્રેમ-વિજય કે હાર ગણો, મજધાર ગણો કે પાર ગણો,
જે દુઃખ જગે કહેવાતું'તું, હસતાં રમતાં સહેવાઈ ગયું.
શું જોઈ રહ્યો છું આજ અરે! એ આવી રહ્યાં મુજ આંગણીએ!
નિઃશ્વાસમાં છે તાસીર ખરે! ગંગાનું વહન બદલાઈ ગયું.
એ દર્શ-સમયની ધન્ય ઘડી, જાણે કે અચાનક વીજ પડી,
છે યાદ હજી બે આંખલડીઃ બાકી સઘળું વીસરાઈ ગયું.
આ પ્રેમ-જીવનના પડછાયા, તે રૂપના દર્પણના એળા,
લો સાંજ-સવારોનું કારણ સમજાઈ ગયું! સમજાઈ ગયું!
છો આપ ફરી બેઠાં મુજથી, એમાંય વિધિનો ભેદ હશે!
બરબાદ થતું જીવન આજે ફુરસદની પળે જોવાઈ ગયું!
સાધીને સુરા, ગુલ ને બુલબુલ, છે પ્રેમની એ તો પરિભાષા,
તેઓને ‘ગની’, જે કહેવું’તું, મોઘમમાં બધું કહેવાઈ ગયું.
૧-૮-૧૯૫૦