દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો/૩૯. અંધારું

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


૩૯. અંધારું


રવિતણું તેજ છતે છુપાયું,
અંધારું પૃથ્વીપડમાં છવાયું;
તે જેમ જ્યારે શુભ રાજ્ય જાય,
અંધેર જ્યાં ત્યાં નજરે જણાય.

રવિ રહ્યો નાટક ખેલિ છાનો,
હવે દિસે છે શશિ આવવાનો;
આ અંધકાર પ્રસરી અડ્યો છે,
શું રંગભૂમિ પડદો પડ્યો છે.

કેવું દિસે છે વળિ અઁધારૂં,
ચોફેર જોઈ ચિત્તમાં વિચારૂં;
વહી જતાં રાજ્ય દિનેશવાળું,
ધર્યું ધરાએ પટકૂળ કાળું.

ન્હાના વડા પર્વત જે જણાતા,
હવે નથી તે નજરે જ થાતા;
તે જેમ જ્યારે પરરાજ્ય ફાવે,
ઉદાર કોઈ નજરે ન આવે.

જોગી જનો પર્વતમાં વસે છે,
તેઓ તણી તાપણીઓ દિસે છે;
જાણે નથી મેઘ તથાપિ આજે,
આકાશ મધ્યે વિજળી બિરાજે.