– અને ભૌમિતિકા/એકાંત

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


એકાંત

ઝરડાઈને આવતું બપોરી એકાંત
ચરે મારી આસપાસ.
આકાશને ચીતરી લઉં એવી વિશાળ
આ ભૂમિમાં બાવળની નીચે થાકેલ હું
પસાર થઈ ગયેલ કેડીઓને વાગાળતો
બેઠો છું શાન્ત.
દૂર દૂર કબૂતર જેમ ઝૂકતું આભ
ને આ પૃથ્વીનું મિલન...!
—કે મૃગજળ પીએ મારી આંખ?
પાંખ તો ફફડે નહિ
લીલાં વન કેમ કરી સાંભળું?
સામે આ વળાંક લેતું વ્હેણ
ને ખળખળતો શબ્દ તો ઊડી ગયો
મૌનની વરાળ થઈ આભમાં...
સૂર્યનું માછલું એકલું તરફડે રેતમાં...
મારા હાડકામાંના પોલાણમાં ક્યારેક
પ્રજ્વળી ઊઠતા એકલતાના સફેદ લૂણ જેવો
બે ય કિનારે જામી ગયેલ ઊસ...
ઝાંખરામાં વીંટળાયેલ
સૂનકાર પણ સળવળે નહિ ક્યાંય...
તૃણ તો ક્યાંથી ફરકે?
ફૂંક મારી જન્માવું પવન :
(જરી ફરકે જો રૂંંવાટું)
ને ફાટું ફાટું થતી કપાસની કેરી જેવો
તડકો ય કેવો તંગ...?
કદાચ દિશાઓની દીવાલો
દોડી આવીને ભીંસી દે
તે પહેલાં
ખરેલ આ અસંખ્ય શૂળોમાંથી
પગતળિયે ભોંકી દઉં એક
ને ડારી દઉં
આ પ્રજ્વળતા એકાંત ને...!

જુલાઈ ૧૯૬૯