અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી /અમથા અમથા
`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી
અમથા અમથા અડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
એક ખૂણામાં પડી રહેલા
હતા અમે તંબૂર;
ખટક અમારે હતી, કોઈ દી
બજવું નહીં બેસૂર :
રહ્યા મૂક થઈ, અબોલ મનડે
છાના છાના રડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
જનમ જનમ કંઈ ગયા વીતી ને
ચડી ઊતરી ખોળ;
અમે ન કિંતુ રણઝણવાનો
કર્યો કદીયે ડોળ :
અમે અમારે રહ્યા અઘોરી,
નહીં કોઈને નડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
આ જનમારે ગયા અચાનક
અડી કોઈના હાથ;
અડ્યા ન કેવળ, થયા અમારા
તાર તારના નાથ :
સૂર સામટા રહ્યા સંચરી,
અંગ અંગથી દડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
હવે લાખ મથીએ, નવ તોયે
રહે મૂક અમ હૈયું;
સુરાવલી લઈ કરી રહ્યું છે
સાંવરનું સામૈયું :
જુગ જુગ ઝંખ્યા સરોદ સ્વામી
જોતે જોતે જડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
(સુરતા, ૧૯૭૦, પૃ. ૧૧૯-૧૨૦)