ઋણાનુબંધ/—ને હું

—ને હું

દર વખતે
સંયોગ પછી
તને તરત ઊંઘ આવી જાય છે
—ને હું
મારા કદીય
ન જન્મવાના બાળકના
ખ્યાલો સાથે
પાસાં ઘસતી
દુ:સ્વપ્નોની વચ્ચે જીવું છું.
એનું નામ
હું
“વૈભવ” રાખીશ.
ભિખારીની, ટિનની
ગોબાઈ ગયેલી
ખાલી વાડકી જેવી,
આપણી જિંદગીનો
એ ‘વૈભવ’ જ હશે!
અરે, જો! જો!
ક્યાંક નગારાં વાગે છે…
કોઈ લાંબા લાંબા નખથી
મારા સ્નાયુઓ ખોતરી
‘વૈભવ’ને લઈ જાય છે…

મારી માંડ મળેલી
આંખ ખૂલી
ને જોયું તો
પથારી પાસેથી
સિસકારા બોલાવી
ચોર-પગલે
પવન
બારીની તડ વાટે
બહાર નીકળી ગયો…
તારાં નસકોરાં
પણ શમી ગયાં…
—ને હું
પાટા પરથી
ઊથલી પડેલી ટ્રેનની જેમ
ઊંડે ઊંડે ખીણમાં…