કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – વેણીભાઈ પુરોહિત/૧૧. મધરાતની માલણ
માઝમ રાતે નીતરતી નભની ચાંદની,
અંગેઅંગ ધરણી ભીંજાયઃ
એવા રે ભીના રંગની ઓઢી એણે ઓઢણી,
પાલવડો પવને લહેરાયઃ
– જાણે એ ફૂલને ફોરમ પાય.
– માઝમ રાતેo
સૂનો રે મારગ ને ધીમોધીમો વાયરો,
એનાં જોબનિયાં ઘેલાંઘેલાં થાયઃ
આભલાં ઝબૂકે એને કંચવે સુંદર,
ગીત કાંબિયુંનું રેલાયઃ
–એને જોઈ આંખ અકલંકી થાય.
– માઝમ રાતેo
કેવો રે સીમાડો હશે શોભતો એનો?
ધરણી હશે રે ધનવાનઃ
કયી રે ફળીમાં હશે એની ઝૂંપડી?
મીઠાં ઝીલંતી એનાં તાન?
–એનાં તોર ભરેલ તોફાન.
– માઝમ રાતેo
કેડે બાંધી’તી એણે એક વાંસળી,
એમાં ભેટ ભરેલ અણમોલઃ
એક ડગલું, એક નજર એની, ને
એનો એક કુરબાનીનો કોલઃ
–ઝૂલે ઉર ફાગણનો ફૂલદોલ.
– માઝમ રાતેo
નેણમાંથી નભના રંગ નીતરે રે,
એનો ઝીલણહારો દૂરઃ
હશે કોણ બડભાગી વ્હાલીડો પ્રીતમ–
જેને હૈડે ફોરે રે કપૂર!
–સોણાંની કુંજ કેરો એ મયૂર,
– માઝમ રાતેo
ઓંઝો રે મારગ, રગમાં જોબનિયાનું જોર,
ધરતી ચંપાતી એની પાનીએઃ
એના ઓર દિમાગ ને દોર.
– હતી એ માઝમ રાતની માલણ!
(સિંજારવ, પૃ. ૮૨-૮૩)