મનીષા જોષીની કવિતા/મેરુ

મેરુ

આંધળા પાણીમાં, નાગની છાંયમાં.
પગચંપી કરાવતા વિષ્ણુ
અને આસપાસ પાણીમાં તરતી
હીરાજડિત કલાત્મક પેટીઓમાં
નવજાત શિશુઓ.
હું જઈને બેસી રહીશ નદીના કોઈ શાંત કિનારે.
રાહ જોઈશ, મારા શિશુના આવવાની,
માછલીનાં ઈંડાંઓ તો જન્મતાંની સાથે જ
વિખેરાઈ જાય, અગાધ સ્નિગ્ધ પાણીમાં.
પ્રસરી જાય એમના શ્વાસ પરપોટા બનીને.
પણ હું કેવી રીતે ઓળખીશ મારા શિશુને?
આ બધાં વર્ષો,
મેં કેટલીયે મીટ માંડી આકાશે,
સમુદ્રોમાં ડોકિયાં કર્યાં,
ક્ષીર નીકળતાં ફળ-ફૂલો વચ્ચે હું ફરતી રહી.
ધમણની જેમ ચાલતો રહ્યો મારો શ્વાસ.
અને હવે આ બાળક આવીને મને
વાત કહેશે પાતાળની.
પાણીમાં ધીમે ધીમે ઓગળી રહેલા
અડગ મેરુની
લાલ ફેણવાળા, ઝેર ઓકતા,
જાતજાતના સર્પોનાં હાડપિંજરોની.
અને હું ઓળખી લઈશ
મારા ગર્ભને.
એના જન્મની વેદનાને.