યુગવંદના/ભારતતીર્થ

ભારતતીર્થ

ઊઠો!
ઊઠો, સાવજશૂરાની બેટડી! બાંધો કેશ, લૂછો અશ્રુધાર;
જોજો ઝૂઝે તમારા કંથડા, એના કામજો કીર્તિઅંબાર.
સાદ સુણી સમરાંગણના, દેવા પ્રાણ તણાં બલિદાન,
મૃત્યુના સિંધુ વલોવીને અમૃત કરવા સિધાવ્યા મેદાન રે:
બે’ની! બંકા આપણ ભરથાર. – ઊઠો
દુશ્મન કેરાં નોતરાં, બે’ની! બથ ભરી મળવા કાજ;
રક્તનાં કેસરછાંટણાં છંટાશે, ખેલાશે રસબસ રાસ રે:
કંઠે પે’રી આંતરડાંની માળ. – ઊઠો
કાળ તણી એ કચેરીઓમાં બેઠા પછી ન ઉઠાય;
કંથ કોડીલાનાં કાળાં કવચ ત્યાં તો રાતે શોણિતે રંગાય રે:
બાજે રણરંભાના ઠમકાર. – ઊઠો
અંતરની કાળી ઝાળો ઓલવવા કાળગંગાને ઘાટ,
નણદલવીર એ નીરમાં ન્હાતા ત્યાં સામસામી દૈ થપાટ રે:
ગાંડાતૂર જેવા ગજરાજ. – ઊઠો
જીતીને વળશે તો રંગે રમાડશું: મરશે તોયે શા ઉચાટ!
ખોળે પોઢાડીને ચડશું ચિતા માથે: હસતાં જાશું સુરવાટ રે:
એવા ઉગ્રભાગી અવતાર. – ઊઠો
૧૯૨૫