શાંત કોલાહલ/૧૨ ભીંજવી જાય વરાંસી
પેલે તીરે તારું ગામ વ્હાલીડા હું આ તીરની વનવાસી,
વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.
વાયુની લ્હેર શું જલતરંગનો
એક હિલોળ રે ઊગ્યો;
દોલતો દોલતો, વણરવે કંઈ
બોલતો, બે તીર પૂગ્યો;
આંહિને આરે ટહુકતી કોયલ, ઓ મેર બાજતી બાંસી,
વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.
ઉગમણાં પેલાં આભમાં
લાલ ગુલાલની રંગત લાગી,
ઊઘડતાં દલમાં વનફૂલની
મ્હેકતી કામના જાગી :
કોઈ ઉમંગ અજંપ ભર્યો; જલ પીજીએ તોય પિયાસી;
વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.
વારીએ તો ય ન ર્હે મન વાર્યું
ને તો ય ન વ્હેણ વીંધાતાં,
નેણ ભરી લીજીએ એકમેકથી
આપણ આવતાં જાતાં,
આપણને નીરખી અહિંનું વક્તીતી કરે કંઈ હાંસી,
વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.