26,604
edits
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 620: | Line 620: | ||
બેસી રહેતો | બેસી રહેતો | ||
</poem> | </poem> | ||
== છે...ને... એક વખત હતો ડોસો == | |||
<poem> | |||
છે... ને... એક વખત એક હતો ડોસો | |||
ને એક હતી ડોસી | |||
એક સાંજે | |||
ડોસીડોસી ઘરઘર રમવા બેઠાં | |||
ડોસી કહે | |||
હું થાઉં ખુરશી તું ટેબલ | |||
મૂંગેમૂંગાં તોય પાસપાસે રહીશું | |||
ટગરટગર એકમેકને જોયા કરીશું | |||
ડોસો કહે | |||
હું થઈશ વાટકો તું થાજે થાળી | |||
તને દઈશ તાળી | |||
ડોસી કહે | |||
તું કારેલાનું શાક હું ઊની રોટલી | |||
મારી છૂંછી ચોટલી | |||
રમતાં રમતાં રાત પડી, | |||
રાત પડી ને લાગી ભૂખ | |||
ખાલી ગરવું ખાલી ઠામ ખાલી કૂખ | |||
તે ખાંખાંખોળાં કરી કરીને | |||
ડોસો લાવ્યો ચોખાનો દાણો | |||
ડોસી લાવી મગનો દાણો | |||
ચૂલે મૂકી હાંડલી | |||
પણ ખીચડી કેમેય ચડે નહીં | |||
આંખથી આંસુ દડે નહીં | |||
ડોસી કહે આડોશમાં પાડોશમાં જાઓ | |||
પા-પોણો કળશો પાણી લાવો | |||
ડોસાના પગ ધ્રૂજે ડગલું ભરતાં ઝૂજે | |||
ડોસી ઊભી થવા જાવ | |||
કેડ ન કેમે સીધી થાય | |||
કાચી ખીચડી ખાવા | |||
ખાટલો ખેંચી બેઠાં | |||
બેઠાં... બેઠાં... ત્યાં તો ખાટલો ગયો ખસી | |||
ડોસીબેન પડ્યાં હસી | |||
ને ડોસાભાઈ પડ્યા હસી | |||
સામટાં પડ્યાં હેઠાં | |||
વેરાઈ ગયા દાણાદાણ અડધા કાચા અડધા એઠા | |||
એક ચકો આવ્યો | |||
આવ્યો ને લઈ ગયો ચોખાનો દાણો | |||
એક ચકી આવી | |||
આવી ને લઈ ગઈ મગનો દાણો | |||
રમતાં રમત પૂરી થઈ | |||
ડોસાએ ન ખાધું | |||
ડોસીએ ન પીધું | |||
કીધું, બસ આટલુંક અમથું રાજ કીધું | |||
</poem> | |||
== એક હતો ડોસો એને બે ડોસી == | |||
<poem> | |||
એક હતો ડોસો એને બે ડોસી | |||
એક માનીતી | |||
બીજી અણમાનીતી | |||
પણ ઉંમર વધતી ગઈ એમ | |||
માનીતી કઈ અને | |||
અણમાનીતી કોણ | |||
એમાં ભૂલ થવા માંડી | |||
માનીતીને કહેવાની વાત | |||
અણમાનીતીને કહેવાવા લાગી | |||
અને અણમાનીતીથી છુપાવવાની વાત | |||
છતી થતી ગઈ | |||
મૂંઝવણનો કોઈ ઉકેલ નહોતો અને | |||
વરસોનું ટેવાયેલું મન | |||
કેમેય કરી બદલાય એમ નહોતું | |||
તોડ કાઢવા | |||
ડોસાએ મરી જવાનો ઢોંગ કર્યો અને | |||
મોંફાટ રડશે તે માનીતી એવું નક્કી કર્યું | |||
પણ થયું એનાથી ઊલટું | |||
ડોસીઓ | |||
આંખો મીંચકારતી એકમેકને તાળી દેતી | |||
બોખાં મોંએ ખડખડાટ હસવા લાગી | |||
મરી જવાનો ઢોંગ કરતો ડોસો | |||
પારખું કરવા જતાં | |||
ખરેખરનો ઊકલી ગયો | |||
</poem> | |||
== એક વૃદ્ધ == | |||
<poem> | |||
એક વૃદ્ધ | |||
ખિસ્સામાં મુઠ્ઠીભર આગિયા સંઘરી રાખે છે | |||
અંધારુંં ઊતરે | |||
ઘેરાય | |||
ત્યારે એમાંથી બે-ચાર કાઢી | |||
મુઠ્ઠીમાં પકડી રાખે છે | |||
પછી આંગળી-અંગૂઠાથી કાણું કરી | |||
ઝગઝગતા આગિયાને | |||
ઝાંખુંપાંખું જોઈ રહે છે | |||
આકાશનું દર્શન થઈ જાય એટલે | |||
હળવેકથી આંગળીઓ ઉઘાડી | |||
એકેક તારાને | |||
અંધારામાં ઉડાડી દે છે | |||
</poem> | |||
== ખખડધજ* == | |||
<poem> | |||
ખખડધજ | |||
લગભગ અંધ, બહેરા અને મૂંગા ડોસાને | |||
ખડતલ ખભે ઊંચકી | |||
જુવાન | |||
આઘે આઘેના ડુંગર તરફ | |||
સૂરજ ઊગે તે અગાઉ | |||
લાંબી ડાંફો ભરતો નીકળી પડ્યો છે | |||
બપોર થતાં સુધીમાં | |||
નાનીમોટી ખીણો વળોટીને | |||
એને ટેકરીઓમાં ઊંડે સુધી પહોંચી જવું છે | |||
ડોસાને | |||
અડધે રસ્તે જ | |||
જંગલ વહેરતી કિલકારીઓ સંભળાવા લાગેલી | |||
સમડી-ગીધોના ચકરાવાના પડછાયા દેખાવા લાગેલા | |||
પણ એનું મન | |||
જુવાનની પિંડીઓમાં અમળાતું રહ્યું | |||
ટોચે પહોંચતાં સુધીમાં | |||
ઢગલો થઈ ફસડાઈ પડે તે પહેલાં | |||
ડોસો એક અવાવરું ખડક પર ઊતરી | |||
બિહામણા સૂનકારને શ્વાસમાં ભરી | |||
હાંફ બેસાડવા મથી રહ્યો | |||
ખરી ગયેલાં પાંદડાંની ઘૂમરીએ ચડેલા ડુંગરમાં | |||
ગીચ ઝાડી પાછળથી સાવ અચાનક ત્રાટકનાર | |||
કોઈ ભુખાળવા હિંસ્ર જનાવરનો કે | |||
છેવટે ડુંગરને રહેંસી નાખનાર અંધારાનો | |||
અત્યારે ડોસાને લગરીકે ભય નથી | |||
ચિંતા છે વળાવી જનારની, | |||
દિવસ આથમી જાય તે અગાઉ | |||
એ હેમખેમ ડુંગર ઊતરી જાય તેની | |||
* આ કાવ્યનો સંદર્ભ : જાપાની ફિલ્મ ધ બૅલેડ ઑફ નારાયામા’ – જેમાં એક એવા ગામની કથા છે જ્યાં કારમી ગરીબીને કારણે ઘરડી વ્યક્તિઓને કુટુંબીઓ દ્વારા જ દૂરના નારાયામા પહાડ પર જીવતાં તજી આવવાની પ્રથા હતી જેથી ઘરમાં એક ઓછી વ્યક્તિનું પેટ ભરવાનું રહે. આવી પ્રથા દક્ષિણ ભારતના કોઈ ગામમાં પણ હતી એવું સાંભળ્યું છે. | |||
</poem> | |||
== જમ ઘર ભાળતો નહીં અને == | |||
<poem> | |||
જમ ઘર ભાળતો નહીં અને | |||
ડોસી મરતી નહીં | |||
અને ડોસી મરતી નહીં એટલે જીવતી | |||
ખાટલામાં ટૂંટિયું વાળીને પડી રહેતી | |||
ચાદરની બહાર પગ ન ફેલાવતી | |||
જરઠ કાયા ચીંથરે વીંટાળેલી રાખતી | |||
ક્યારેક મોં સહેજ બહાર કાઢી | |||
આજુબાજુનું જોવાનો પ્રયત્ન કરતી | |||
પણ ઝાઝું વરતી ન શકતી | |||
ઊંહકારો કર્યા વિના | |||
ડોકી અંદર સેરવી લઈ | |||
સાવ ખાલીખમ્મ ખાટલો હોય એમ પડી રહેતી | |||
પડ્યાં પડ્યાં | |||
ક્યારે જાગતી અને ક્યારે ઊંઘતી | |||
એની એનેય ખબર ન રહેતી | |||
એક તરફ | |||
આખું આયખું ભુલાઈ ગયેલું અને | |||
આ તરફ ઘર આખું ડોસીને વીસરી ગયેલું | |||
ખાંસી ખાતી ત્યારે | |||
જીવતી હોય એમ લાગતું | |||
પણ જમ ઘર ન ભાળી જાય એટલે | |||
ડોસી મરતી નહીં | |||
</poem> | |||
<br> | <br> | ||
<center>◼</center> | <center>◼</center> | ||
<br> | <br> |
edits