ગુજરાતી એકાંકીસંપદા/કારમી ચીસ: Difference between revisions

{{dialogue indented

ઘણા માણસો આ પ્રમાણે બારણાં ઉઘાડવા પણ જાય છે. પણ ઘણુંખરું એમાં તેઓ નિષ્ફળ જ જાય છે. છતાં ધારો કે બારણું ઊઘડી ગયું તો પણ શું થયું? મારી પાસે રિવૉલ્વર છે. હું પાછળથી ગોળી છોડીશ. મેં હાથે મોજાં પહેર્યાં છે એટલે બંદૂક ઉપર કોઈ નિશાની પણ નહિ રહે!

અપર્ણાઃ ગોળી! ગોળી!

દોલતઃ હા જી, બંદૂક વાપરવામાં હું નિષ્ણાત છું. અને બંદૂકથી કામ પણ સરળ થઈ જાય છે. હું તને ત્રીસ સેકન્ડ આપું છું. બોલ! તારી કાંઈ અંતિમ ઇચ્છા છે? (ગજવામાંથી રિવૉલ્વર કાઢીને ધરે છે.) આ રહી રિવૉલ્વર!

અપર્ણાઃ નહિ, નહિ, બરાબર ચીસ પડાઈ નહિ. હું ફરીથી ચીસ પાડું. (પાડે છે.) નહિ નહિ. સૉરી. પણ કોણ જાણે શાથી એ ચીસ પાડવાને જે પ્રકારની તીવ્રેચ્છા થવી જોઈએ તે જ મને થતી નથી.

અપર્ણાઃ કોણ! કોણ! શંકરલાલ?

શંકરલાલઃ હા જી, આ તમારી ચીસ કહેવાય? કૉલેજમાં ભણતી છોકરીઓ ટેનિસ અને બેડમિન્ટન રમતી વખતે ચીસ પાડે છે તે પણ આના કરતાં તો વધારે અસરકારક અને જોરદાર હોય છે!

અપર્ણાઃ હું અત્યારે કૉલેજમાં ટેનિસ રમતી હોત તો તો સારું જ ને!

શંકરલાલઃ પણ તો પછી કારમી ચીસ પાડતાં શું થયું?

અપર્ણાઃ કારમી ચીસ! કઈ રીતે પાડું? આ છેલ્લી છ મિનિટ થઈ આ સીનમાં આ ભમરડાનું ભાષણ મારે સાંભળ્યા કરવાનું અને બહેરામૂંગા માણસ પેઠે શાંત બેસી રહેવાનું! એમાં ક્રિયા ક્યાં આવી? વેગ ક્યાં આવ્યો? એમાં ટેમ્પો જામે જ કેમ?

શંકરલાલઃ દોલતે પોતાનો પાર્ટ તો ઘણો સારો ભજવ્યો.

દોલતઃ થૅંક યૂ.

શંકરલાલઃ પણ તમે તો અપર્ણા! જ્યારે તમારે ભયંકર બીકથી થરથર ધ્રૂજીને કારમી ચીસ પાડવી જોઈએ ત્યારે તમે તો શાંત ઠંડા માટલા પેઠે બૂમ મારી! આ બાઈ મોતને આરે ઊભેલી છે અને એક ક્ષણમાં તો એનું કારમું મોત થવાનું છે અને તો –

અપર્ણાઃ પણ અંતે તો એને એનો ધણી બચાવી લે છે ને! પછી એ મોતને આરે ક્યાં ઊભી? અને એક ક્ષણમાં એનું મોત કેવી રીતે થવાનું?

શંકરલાલઃ તમે આવી કોહેલી વાત નહિ કરો. આ ક્ષણે તે બાઈ જાણતી નથી કે એને બચાવી લેવામાં આવનાર છે.

અપર્ણાઃ નહિ. એ પ્રેરણાથી જાણે છે કે એને કશું થવાનું નથી. વળી એ બહાદુર છોકરી છે. આજકાલની પોચી, બીકણ ગુજરાતણ નથી.

શંકરલાલઃ તમે નાયિકાને એવી ધારતા હશો પણ મારે એવી બતાવવી નથી, મારે તો એને ખૂબ ખરાબ અને દુર્ગુણી બતાવવી છે – જોનારાઓનું લોહી થીજી જાય એવી બતાવવી છે.

અપર્ણાઃ તે એવી બતાવો. એની કોણ ના કહે છે? પણ તે એવી બીકણ નથી કે એમ ચીસ પાડે!

શંકરલાલઃ મારે તમારી સાથે ચર્ચા કરવી નથી. હું તમને એટલું પૂછું છું કે તમે કોઈ પણ દિવસ બીધાં છો ખરાં? ઉગ્રતમ ભયથી થરથર કમ્પ્યાં છો ખરાં? તમે કોઈ દિવસ કોઈ અકસ્માતમાં પણ નથી સપડાયાં?

અપર્ણાઃ અરે હા, એક વખત હું ટ્રેનમાં હતી ત્યારે એ ટ્રેનનું એન્જિન એક ખાલી વેગન જોડે અથડાયેલું. કેટલાય માણસોએ બૂમાબૂમ કરી મૂકી. બૈરાં ચીસ પાડીને રડવા બેઠાં અને…

શંકરલાલઃ પણ તમે?

અપર્ણાઃ ના, હું તો જરા પણ બીધી નહિ. પણ એથી તમે એમ નહિ સમજશો કે હું ભય કે બીક બતાવી નહિ શકું! હું અભિનય જાણું છું.

શંકરલાલઃ તો પછી આમાં–

અપર્ણાઃ આમાં હું માનું કે પેલા માણસના સંવાદમાં એવું કશું જ નથી જેથી સ્ત્રીને ડર લાગે. કેટલાંક વાક્યો તો હસવું આવે એવાં છે.

દોલતઃ માફ કરજે, અપર્ણા! પણ એ હસવું આવે તેવાં છે ખરાં, પણ ભયાનક હાસ્ય ઉત્પન્ન થાય તેવાં છે. અંગ્રેજીમાં જેને ‘મેકેબર’ કહે છે. લગભગ બીભત્સ રસ પેદા કરે તેવાં છે.

અપર્ણાઃ તમારું ડહાપણ જવા દો, દોલત! આ સાંભળીને ઑડિયન્સમાંથી માણસો માત્ર હસી પડશે.

દોલતઃ કદાચ બેચાર માણસો હસે પણ ખરાં, પણ તું તો એક ભયાનક હાસ્યનો ભોગ બને છે. એટલે તારે હસવું નહિ જોઈએ. ધાર કે હું તને શારીરિક દુઃખ આપું!

અપર્ણાઃ એટલે?

દોલતઃ એટલે હું તારો હાથ લઈને મરડી નાખું. હાથનો આકાર હસવા જેવો થાય પણ તને હસવું નહિ આવે.

અપર્ણાઃ ઓહ! તમે ત્યારે આ શંકરલાલ જોડે સંમત થાઓ છો?

દોલતઃ જી હા, તારે તો ભયથી થરથર ધ્રૂજવું જોઈએ, ત્યારે તું તો લાકડાના પૂતળા પેઠે બેસી રહી, જાણે જિંદગીમાં ભય શો એ જ તને ખબર નથી.

અપર્ણાઃ પણ ભય બતાવવા માટે જિંદગીમાં ભય જાણવાની જરૂર નથી.

દોલતઃ હું માની શકતો નથી.

અપર્ણાઃ જુઓ ને! તમે જ કહો છો અને શંકરલાલ ટેકો આપે છે કે બીજા અંકમાં મેં બહુ સારો અભિનય કર્યો હતો.

દોલતઃ હા, અમે હજી પણ કહીએ છીએ.

અપર્ણાઃ એમાં બહુ જ ખરાબ થઈ ગયેલ સ્ત્રીનો અભિનય બતાવવાનો છે. હવે હું એવી સ્ત્રી નથી એ તો તમે જાણો છો ને? શું તમારે એક પાત્ર વેશ્યાનું બતાવવું હોય તો ખરી વેશ્યા લાવવી પડે?

શંકરલાલઃ એમ કરવું પણ પડે!

અપર્ણાઃ શું મારું કપાળ! તમારે કોઈ ખૂની પાત્ર બતાવવું હોય તો જેલમાં જઈને ખૂનીને પકડી લાવીને તેની પાસે એ પાત્ર ભજવાવું? ન્યાયની રીતે એમ કરવું જ પડે. પણ એની એક બાજુ છે. હું અભિનેત્રી છું. બગડી ગયેલી સ્ત્રીની ભૂમિકા મેં બહુ સારી રીતે ભજવી બતાવેલી કે નહિ?

શંકરલાલઃ (દોલત સામે નિશાની કરીને) હારે હા, તમે કુશળ અભિનેત્રી છો એમાં કશો શક જ નહિ.

અપર્ણાઃ થૅંક યૂ.

શંકરલાલઃ બીજા અંકમાં તે સ્ત્રી એક પછી એક પ્રેમીને સ્વીકારે છે પણ તેમાં ઊર્મિને સ્થાન નથી. બરફ જેવી ઠંડી રહીને તે વર્તન કરે છે. તમે તે આબાદ કરી બતાવ્યું હતું.

અપર્ણાઃ તો પછી?

શંકરલાલઃ આમાં – આ અંકમાં – તમે એ સ્ત્રીની ઊર્મિઓ બરાબર સમજી શક્યાં લાગતાં નથી. આ જે સીન છે તે તમારો સીન છે – દોલતને કદાચ એમ લાગતું નહિ હોય. પેલા એક મહાન નાટ્યકારના નાટકમાં છે તેમ મૌન ધારણ કરેલ સ્ત્રી આખરે વિજય મેળવે છે. મેં આ સીનમાં જાણીજોઈને વીજળી નથી રાખી, પણ એક ફાનસ બતાવ્યું છે. દોલત એવી રીતે ઊભો રહે છે કે તેનું મોં અરધું પ્રકાશમાં હોય છે. બિલકુલ અંધારામાં હું પાત્રોને રાખવામાં માનતો નથી. જે પાત્ર જણાય નહિ તે પાત્રની અસર રંગમંચ ઉપર થાય નહિ. આ અર્ધ અંધકારમાં ફાયદો એ કે દોલતનું ભાષણ સાફ સંભળાય. મોંના ભાવ કરતાં એના ભાષણની અસર પ્રેક્ષકો ઉપર વધારે જમાવવાનો મનસૂબો છે.

અપર્ણાઃ હા હા, હું સમજી, પછી?

શંકરલાલઃ પણ તમારી વાત જુદી છે. તમારે સાંભળ્યા કરવાનું છે. બોલવાનું નથી પણ મોંના ક્ષણે ક્ષણે બદલાતા ભાવ તાદૃશ બતાવવાના છે. સામો પુરુષ શબ્દ બોલે છે એ શબ્દોની પ્રક્રિયા તમારે મોં ઉપરના ભાવોથી બતાવવાની છે. આમાં તમે ધ્યાન આપો તો ક્રિયા પણ કેવી બદલાતી જાય છે! આરંભમાં તમે પુરુષના ભાષણથી કંટાળો છો, પછી તમને એમાં રસ પડવા માંડે છે. શબ્દોમાં બીભત્સ રસ છે પણ તમે તમારી ભૂમિકા ખરાબ સ્ત્રીની છે એટલે તમે એ ભાષણથી આકર્ષાઓ છો, પણ ધીમે ધીમે તમને સમજાવા માંડે છે કે આ બધી વાત કેવળ વાત નથી, એમાં સત્યનો અંશ છે. એટલે તમે ભયથી કંપવા માંડો છો. અને અપર્ણા, એટલું તમારે યાદ રાખવું કે તમે એક વહી ગયેલી સ્ત્રી છો. તમારે કોઈ બીજાનો આધાર નથી. એથી છેલ્લે જ્યારે તમને પ્રતીતિ થાય છે કે સામો માણસ તમારું ખૂન કરવા માગે છે ત્યારે ભય જ્વાલામુખી પેઠે તમને ઘેરી વળે છે. એના પ્રચંડ વમળમાં તમે સપડાઈ જાઓ છો. એક પતંગિયું ભીંત સાથે અફળાય, બીકથી અફળાયા કરે તેમ તમે બારણાં અફાળો છો. તમે મોં ફેરવો ત્યારે તમારું મોં ભયથી – અવર્ણનીય ભયથી તરડાઈ ગયેલું હોય છે – હોવું જોઈએ.

અપર્ણાઃ શંકરલાલ! તમે ખરેખર આ સીન બહુ સરસ સમજાવ્યો, પણ તે તમારી દૃષ્ટિથી. મને તે બરાબર જણાતો નથી. મને એવી ઊર્મિ થતી નથી.

શંકરલાલઃ (મિજાજ ખોઈને) તમને કોઈ પણ વેળા ઊર્મિ થઈ છે ખરી?

અપર્ણાઃ સાચી અભિનેત્રીએ કોઈ પણ ઊર્મિ અનુભવવી જોઈએ એ જરૂરનું નથી. તે તો માત્ર ટૅક્‌નિકનો ઉપયોગ કરે છે. કલ્પનાથી તેને પાત્રના જીવનમાં ઉતારે છે. આમ બોલીને તો તમે મારું અપમાન કરો છો!

શંકરલાલઃ તમે બરફના ડુંગર જેવાં ઠંડાં થઈને બેસી રહ્યાં છો તેમાંથી ગરમ કરવાને હું ગમે તે કરવા તૈયાર છું. તમારી જ્યારે ખાતરી થાય છે કે સામો માણસ તમારું ખૂન કરવા જ માગે છે ત્યારે તમારે જે ચીસ પાડવાની છે તે ચીસ ખરેખર ભયંકર, કારમી હોવી જોઈએ. ધારો કે લાઇન ઉપર એક છોકરું એન્જિન ડ્રાઇવર જુએ અને જેવી તે કારમી સિસોટી વગાડે એવી એ ચીસ જોઈએ.

અપર્ણાઃ હું હું–

શંકરલાલઃ તમે કહેતાં હતાં ને કે તમે બીતાં નથી એટલે તમારાથી ખરી ચીસ પડાતી નથી. હવે તો તમે ભયથી ચીસ પાડી. એ યાદ રાખજો અને નાટકમાં જ્યારે યોગ્ય પ્રસંગ આવે ત્યારે આવી જ હૃદયદ્રાવક ચીસ પાડજો. એ તમારું અભિનયનું ‘ટૅક્‌નિક’. કેમ દોલત ખરું ને? કેમ ચંદુ?

દોલતઃ (હસતાં હસતાં) હા, બરાબર, શંકરલાલ, તમે પણ ભારી કરી હોં!

અપર્ણાઃ હું આ માટે તમારા ઉપર કેસ માંડી શકું.

શંકરલાલઃ તો હું અત્યારથી જ માફી માંગી લઉં છું. અપર્ણા, તમે અતિશય નિષ્ણાત અભિનેત્રી, અને તમે ઠંડા માટલા જેવી ચીસ પાડો તે કેમ ચલાવી લેવાય! ઊલટાની મેં તમને આવી સરસ ચીસ પાડવાની ‘ટૅક્‌નિક’ બતાવી એ બદલ તમારે મારો અંતઃકરણપૂર્વક આભાર માનવો જોઈએ.