કંકાવટી મંડળ 1/એવરત–જીવરત: Difference between revisions

← Older edit

કંકાવટી મંડળ 1/એવરત–જીવરત (view source)

Revision as of 10:35, 25 May 2022

5,297 bytes added , 10:35, 25 May 2022

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 156: / Line 156: @@
 બીજા નવ માસ થયા અને બાઈને તો દીકરી આવી છે. દીકરીને તો પથરો ય પડતો નથી. સાસુ સુવાડે તો ય સૂઈ રહે ને વહુ સુવાડે તો ય સૂઈ રહે છે, સૌ બોલે છે કે —
 “નભાઈ ચુડેલ! ચાર-ચાર દીકરા ભરખીને હવે છોકરીને જિવાડે છે!”
+{{Poem2Close}}
+<center>''''''</center>
+{{Poem2Open}}
+ચાર વરસનાં ચાર વ્રત પૂરાં થયાં છે. બાઈ કહે છે કે “બાઈજી, બાઈજી, મારે તો ગોરણિયું જમાડવી છે. વ્રતનાં ઉજવણાં કરવાં છે.”
+સાસુ કહે, “તને ફાવે તેમ કર ને, ભા!”
+બાઈ તો નાહી-ધોઈ, નીતરતી લટ મેલી, કંકાવટી ને ચોખા લઈ સડેડા… ટ નદીને સામે કાંઠે દેરે ગઈ છે. જઈને ચાર ચાંદલા કર્યા છે. કરીને બોલી, કે —
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+::એવરત જીવરત
+::અજૈયા વજૈયા!
+::ચારે બેન્યું મારે ઘેર જમવા આવજો.
+::ચારેને ગોરણિયું કહી જાઉં છું.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+ઘેર જઈને બાઈએ તો લાપસી રાંધી છે. સાસુ તો આડોશીપાડોશીમાં પૂછી આવી છે કે “બાઈ બાઈ, મારી વહુ કોઈને ગોરણી નોતરી ગઈ છે?”
+સૌ કહે કે “ના રે, બાઈ!”
+“ત્યારે વાલામૂઈ કોને કહી આવી હશે?”
+જમવાનું ટાણું થયું છે. ત્યાં તો ચારેય દેવીઓ ચારેય દીકરાને આંગળીએ વળગાડીને હાલી આવે છે.
+સાસુડી તો જોઈ રહી છે! ઓહો શાં રૂપ ને શાં તેજ! આ તે શું, વહુ ગરાસણિયુંને ગોરાણી કહી આવી હશે!
+ચારેય માતાજીના પ્રથમ તો પાણીએ પગ ધોયા છે. પછી દૂધે પગ ધોયા છે. અંગૂઠાનાં ચરણામૃત લીધાં છે. ચારેયને કંકુએ પીળેલ છે. પછી જમવા બેસારેલ છે.
+ચારેય માતાજી તો જમ્યાંજૂઠ્યાં છે. જાવા તૈયાર થયાં ત્યાં તો ઘોડિયામાંથી છોકરીએ રોવું આદર્યું છે.
+ચારેય બેન્યું પૂછે છે કે “ગગી, કેમ રોઈ?”
+દીકરી કહે છે કે “સૌને એક ભાઈ ને મારે એકેય નહિ!”
+“આ લે ને માડી, તારો ભાઈ!” કહી એવરતે આંગળીએથી દીકરો સોંપ્યો. વળી થોડુંક હાલ્યાં. વળી દીકરી રોઈ. જીવરત માએ પૂછ્યું :
+“ગગી, કેમ રોઈ?”
+“સહુને બબ્બે ભાઈ ને મારે તો એક જ!”
+“આ લે ને બીજો ભાઈ!”
+એમ કરીને જીવરતે ભાઈ દીધો છે. વળી આગળ હાલ્યાં ત્યાં દીકરી રોઈ છે.
+“ગગી, કેમ રોઈ?”
+“સહુને તો ત્રણ-ત્રણ ભાઈને મારે તો બે જ!”
+“આ લે ને આ ત્રીજો ભાઈ!”
+એમ કહીને અજૈયા માએ ત્રીજો ભાઈ દીધો છે. વળી આગળ હાલે ત્યાં છોકરી રોઈ.
+“કેમ રોઈ, માડી?”
+“સહુને તો ચચ્ચાર ભાઈ ને મારે તો ત્રણ જ!”
+“આ લે, ચોથો ભાઈ!”
+એમ કહી વજૈયા માએ તો ચોથો દીકરો આપી દીધો છે. ચારેય જણીઓ ચાર દૂધમલિયા દીકરા દઈને ચાલી નીકળી છે.
+બાઈને થાનેલેથી તો ધાવણની ધાર વછૂટી છે. શાથી, પોતાના ચારેય દીકરાને ઉઝેરીને માતાજીએ પાછા દીધા છે.
+ગામમાં તો આખી વાતનો ફોડ પડ્યો છે. ધણીને સજીવન કરવા બાઈએ ચાર-ચાર દીકરા ચડાવ્યા’તા! અરે બાઈ! સગાં માવતર દીકરાને ઘમઘોરી રાતે મેલીને હાલ્યાં આવ્યાં’તાં! અને દીકરો જીવ્યો તે તો વહુને પુન્યે.
+વહુના વ્રતની તો ‘જે! જે!’ બોલાણી છે. સાસુ-સસરો તો વહુને પાયે પડ્યાં છે.
+એવરત-જીવરત ને  <ref>જયા વિજયા. <ref> અજૈયા-વજૈયા એને ફળ્યાં એવાં સૌને ફળજો!
 {{Poem2Close}}