ચંદ્રહાસ આખ્યાન/કડવું ૧૫: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Heading|કડવું ૧૫|}}

{{Color|Blue|[પછેડી ઓઢી એકલા સૂતેલા ચંદ્રહાસને જોવા વિષયા છાના પગલે તેની પાસે પહોંચી પછેડી ખસેડીને ચંદ્રહાસના સુંદર મુખને જોઈને મુગ્ધ થઈ જાય છે. ચંદ્રહાસની સુંદરતાનું વર્ણન કરે છે. ત્યાં જ તે ચંદ્રહાસની કસે બાંધલો પત્ર જુએ છે. ઉત્સુકતાવસ ખોલીને જોતાં આવેલ યુવકને વિષ આપવાની વાતથી ફફડી જાય છે. પોતાની સતર્કતાથી વિષનું વિષયા કરી કાગળ પાછો બાંધી દે છે.]}}

રખે ચતુર તુરી કહેતો સ્વામીને, જાગશે તો શું થાશે!

હે અશ્વ, તું અતિ અનુપમ, તારું રૂડું વાન,

તારે રત્નજડિત મુખમોરડો, ઉદયાચળ ઊગ્યો ભાણ,

એવું કહેતી ચાલી ચતુરા, ચંચળ નયણે જોય :

નેપૂર ઝાંઝર અણવટ વીંછિયા, સોનીએ આભ્રણ ઘડિયાં.

એવું કહી મન દૃઢ કરી ચાલી, ઝાંઝર ઊંચાં ચઢાવી.

ચંદ્રહાસની પાસે અતિઉલ્લાસે હરિવદની હરખે બેઠી.

‘રખે કો દેખે, સહિયર મુજ પેખે,’ એમ દૃષ્ટિ રાખતી આડી.

નખ શિખા લગી ચંદ્રહાસને રે જોતી નયણે નરખી.

આકાશે અભ્ર અળગું થયે ચંદ્રબિંબ દીસે જેવું,

સુંવદનઅંબુજ ઉપર ભ્રુકુટી, ભ્રમર કરે ગુંજાર.

શુકચંચા<ref>શુકચંચા – પોપટની ચાંચ</ref> અતિ ઉત્તમ, જાણે અધરબિંબ અલંકૃત.

કપોત કંઠ, કર કુંજરના સરખા, હથેલી અંબુજવરણ.

વિશાળ હૃદે ને હાર હેમનો, કટિ કેસરી<ref>કેસરી – સિંહ</ref>ના સરખી.

‘ધન્ય માત તાત એનાં દીસે છે, કોણે કીધાં હશે પુન્ય?

જપ તપ વ્રત દેહદમન, એવી તારુણી ઘર-નાર.

મેં પાપણીએ પુન્ય ન કીધું, તે ક્યાંશો આવો સ્વામી?

એવે એક કભાયની કસે કાગળ બંધન દીઠો;

સરનામું અક્ષર તાતના દેખી શ્યામા મહાસુખ પામી :

સ્વસ્તિ શ્રીકૌંતલપુર સ્થાન, મદન કુંવર બળવંત.

રૂપ ન જોશો, રંગ ન જોશો, ન પૂછશો ઘરસૂત્ર;

વાંચી પત્ર ને વિષયા બોલી : ‘ત્રાહે ત્રાહે ત્રિભુવનનાથ;

પત્ર લેઉં તો પાછો ફરી જાય, પરણ્યા વિના વિઘ્ર થાય;

એક નેત્રનું કાજળ કાઢ્યું, બીજા નેત્રનું નીર;

નારદ કહે : સાંભળ રે અર્જુન, કર્તા હર્તા અવિનાશ;

પત્ર ફરી બાંધ્યું પ્રેમદાએ, જળ ભરતી તે નેણ;

‘ઘેર જઈને વાટ જોઉં છું ઉતાવળા તમો આવો;

‘પત્ર લખ્યું તે લાવો, સ્વામી,’ એમ કહી વિષયા વળી રે,

<br>

}}

<br>