ગીત-પંચશતી/પ્રકૃતિ: Difference between revisions

ભુવનમાં આ શી આકુળતા છે! પવનમાં આ શી ચંચળતા છે! આ શો મધુર મદભર્યો રસરાશિ આજે આકાશતળે વહી રહ્યો છે! ચંદ્રના કિરણોમાં આ કયું હાસ્ય ઝરી રહ્યું છે, ગગનમાં ફૂલની સુગંધ આળોટી રહી છે! આજે કેવા પ્રાણસભર અનુરાગે વિશ્વના માનવીઓ જાગી રહ્યા છે! આજે આ અખિલ નીલ ગગનમાં સુખનો સ્પર્શ ક્યાંથી લાગી રહ્યો છે! સઘળી વનરાજિ સુખથી રોમાંચિત થઈ રહી છે, મુગ્ધ કરનારી વાંસળી વાગી રહી છે! આજે સુંદર સ્વપ્નોથી પૂર્ણરૂપે વિકસી રહેલું મારું અંતર જુઓ !

વિશ્વવીણાના રવથી વિશ્વજન મોહિત થઈ રહ્યા છે. સ્થળે, જળે, નભતળે, વનમાં, ઉપવનમાં, નદીનદમાં, ગિરિગુહામાં અને પારાવારમાં નિત્ય સરસ સંગીતમધુરિમા, નિત્ય નૃત્યરસભંગિમા જાગે છે,

નવ વસંતમાં નવો આનંદ છે, નવો ઉત્સવ છે. કુંજમાં અતિ મંજુલ ગુંજન સાંભળું છું. પલ્લવપુજમાં મર્મર સાંભળું છું, વિજન પુષ્પવનમાં કોકિલકૂજન (સાંભળું છું.), મૃદુ વાયુના હિલ્લોળથી ચંચલ વિભોર વિશાળ સરોવરમાં લલિત કલગીત બજે છે. હરિયાળા વન ઉપર પવન ધીરે ધીરે સંચરે છે, નદી તીરે બરુના વનમાં સરસર મરમર ધ્વનિ જાગે છે. કેટલી દિશાઓમાં કેટલી વાણી છે, કેટલી નવી નવી ભાષાઓ છે, રસધારા ઝરઝર (વરસે છે). અષાઢમાં નવો આનંદ છે, નવો ઉત્સવ છે. નીલ અંબરમાં અતિ ગંભીર ડમરુ બજે છે, જાણે કે પ્રલયકર્તા ચંડી નાચતી ન હોય! અરણ્યમાં નિર્ઝરિણી ગર્જન કરે છે. જુઓ ભયંકર વિશાળ એકાન્ત પિયલા અને તમાલના મંડપમાં ભૈરવતાને રવ ઊઠે છે. પવન અંધારી રાતે મલ્હાર રાગ ગાય છે; અંબર નીચે ઉન્માદિની સૌદામિની (વીજળી) રંગમાં આવીને નૃત્ય કરે છે. દિશાએ દિશામાં કેટલી વાણી છે, કેટલી નવી નવી ભાષાઓ છે, રસધારા ઝરઝર (વરસે છે ).

આજે આંધીની રાતે તારો અભિસાર, હે પ્રાણુસખા, મારા બંધુ. આકાશ હતાશની જેમ ક્રન્દન કરે છે. મારી આંખોમાં નીંદર નથી. બારણું ખોલીને, હે પ્રિયતમ, વારંવાર જોયા કરું છું. બહાર કશું દેખાતું નથી. તારો માર્ગ ક્યાં છે એ વિચારું છું. સુદૂર કઈ નદીની પેલી બાજુ કયા ગહન વનને છેડે, કયા ઊંડા અન્ધકારમાં તું પાર થઈ રહ્યો છે.

અમે તને વધાવી લઈશું, મુખ ઉપરનું ઢાંકણ દૂર કર, એ જરા જેટલું મેઘનું આવરણ બે હાથો વડે હઠાવી દે

વનદેવીને બારણે બારણે, ગભીર શંખધ્વનિ સાંભળું છું, આકાશવીણાના તારે તારે તારા આગમનનું ગીત ગાજે છે.

આજે ભમરાઓ મધ પીવાનું ભૂલી જાય છે, પ્રકાશથી મત્ત બનીને ઊડતા ફરે છે, આજે શાને માટે નદીના ભાઠામાં ચકવા-ચકવીનું મિલન છે? ઓરે, આજે હું ઘેર નહી જવાનો, આજે ઘેર નહી જવાનો. અરે, આજે આકાશને ફાડીને બહારના જગતને લૂંટી લાવીશ. હવામાં આજે હાસ્ય ધસી રહ્યું છે. જાણે ભરતીનાં પાણીમાં ફીણના ઢગ. આજે કાંઈ કામકાજ વગર બંસરી બજાવવામાં બધો સમય વીતવાનો.

ભરી ગંગાને કાંઠે એકાંત કુંજમાં ખરી પડેલાં માલતીનાં ફૂલથી આસન બિછાવેલું છે; તારે ચરણે પાંખ બિછાવવા માટે હંસ ફરી રહ્યા છે. તારી સોનાની વીણાના તાર ઉપર મૃદુ મધુર ઝંકારથી ગુંજરતાન છેડજે, (એટલે) હાસ્યભર્યા સૂર ક્ષણિક અશ્રુધારારૂપે ગળી પડશે. જે પારસમણિ રહી રહીને અલકને ખૂણે ઝળકે છે તે ક્ષણને માટે કરુણાભર્યા હાથે અમારા મનને હળવેથી અડાડજે. (એટલે) બધા વિચારો સોનાના બની જશે અને અંધારું પ્રકાશ થઈ જશે.

વસંતમાં શું માત્ર ખીલેલા જ ફૂલોનો મેળો ભરાય છે? સુક્કાં પાંદડાં અને ખરેલાં ફૂલની રમત જોતા નથી? જે મોજું ઊઠે છે તેના સૂરમાં સમગ્ર સાગરમાં કેવું ગીત રેલાય છે? જે મોજું પડે છે તેનો પણ સૂર આખો વખત જાગતો રહે છે. વસંતમાં આજે તમે ખરેલાં ફૂલની રમત જુઓ. મારા પ્રભુના ચરણતલમાં માત્ર શું માણેક જ ઝળહળે છે? તેમના ચરણમાં માટીનાં લાખો ઢેફાં આળોટી ક્રંદન કરે છે. મારા ગુરુના આસન પાસે હોશિયાર છોકરા તો ઘણા છે, પણ ઠોઠને પણ તેમણે ખોળામાં બેસાડ્યા છે, એટલે તો હું તેમનો ચેલો છું. ઉત્સવરાજ ખરેલાં ફૂલની રમત મીટ માંડીને જુએ છે.

જે મારા મનના ઊંડાણમાં હતી તે આ શરદના પ્રકાશના કમલવનમાં પ્રગટીને વિહરી રહી છે. આજે પ્રભાતનાં કિરણોમાં તેનાં સોનાનાં કંકણ વાગી રહ્યાં છે, તેના અંચળો હવામાં કંપી રહ્યો છે, ઘડીએ પલકે છાયા પાથરી રહ્યો છે.

આજે તું મેદાનમાં વિહાર કરતી રહો, તૃણ (તારા સ્પર્શથી) કંપી ઊઠો, તું તાલવૃક્ષના પાંદડાના વીજણે નીચે આવ, પાણીમાં તારી છબિને વિસર્જિત કરતી નીચે આવ.

હે સોનાના સ્વપ્ન, મારા અરમાનની તૃપ્તિ કેટલાં વ્યાકુળ હાસ્ય અને રુદનમાં રાત અને દિવસ સ્વપ્નમાં અને જાગતાં, આગિયાની દીપમાળ પ્રકટાવીને રાત્રીના તિમિરની થાળ ભરીને પ્રભાતે કુસુમની છાબ સજાવીને, સાંજે તમરાંનાં ઝાંઝર રણકાવીને તારી કેટલી સ્તુતિઆરાધના કરી છે, હે સોનાના સ્વપ્ન, મારા અરમાનની તૃપ્તિ.

હવા કાંપવા માંડે છે; પાકાં ધાન ભયભીત બની જાય છે, અને ભર્યાં ખેતરમાં ધ્રૂજી ઊઠે છે.

‘હે નવીન પથિક. તને બરાબર ઓળખીએ છીએ. તારા રંગીન વસ્ત્રોના છેડા વને વને ઊડી રહ્યા છે. અરે હે, ફાગણની પ્રભાતના બાવરા, ચૈત્રની રાત્રિના ઉદાસી, તારે પંથે અમે વહ્યાં આવ્યા છીએ. '

મારો દિવસ વ્યાકુળ વર્ષાની સાંજે ગાઢ મેઘની નિબિડ ધારામાં પૂરો થયો. વનની છાયામાં જળ છલ છલ સુરથી મારા હૃદયને છલોછલ ભરી દે છે. ક્ષણે ક્ષણે પેલા ગુરુ ગુરુ તાલથી આકાશે આકાશમાં ગંભીર મૃદંગ બાજે છે.

દારુણ અગ્નિબાણે હૃદયને તૃષાથી આઘાત કરે છે. રાત્રી ઊંઘ વગરની છે, દિવસ લાંબા અને બળ્યાબળ્યા છે. (હૃદય) આરામ જાણતું નથી.

તિમિરના ઘૂંઘટમાં તારું વદન ઢાંકીને, તું કોણ અહીં મારા આંગણામાં એકલી ઊભી છે? આજે વાદળઘેરી રાત છે, તારા વાદળામાં છુપાઈ ગયા છે; નદીના પાણીમાં વરસાદની ધારાઓ ઝરમર પડે છે, તમાલવનને મર્મર ધ્વનિથી ભરી દઈ પવન અવાજ કરતો ચાલ્યો જાય છે.

પૂર્વના સાગરની પેલે પારથી કોઈ પ્રવાસી આવ્યો. (તે) સાપને ખેલ કરાવવાની વાંસળી વારે વારે આકાશમાં, પવનમાં સન સન બજાવે છે. તેથી ક્યાંકથી એકદમ ક્લકલ કરતા સ્રોત રૂપે પ્રત્યેક દિશામાં જળની ધારા ઉલ્લાસપૂર્વક દોડી રહી છે. આજે દિગન્તમાં વારંવાર ડમરુનો ગભીર અને મોટો અવાજ શરૂ થયો છે. તે સાંભળીને આજે ગગનતલે પ્રત્યેક ક્ષણે અગ્નિના રંગનાં નાગ-નાગિણીઓનાં ઉદાસીન ટોળે ટોળાં દોડી રહ્યાં છે.

ગહન પ્રાણમાં ગુપ્ત વ્યથા, ગુપ્ત ગીતરૂપે ( કોણ જાણે) ક્યાં (છુપાયેલી ) હતી; આજે તે બધી હવામાં, શ્યામલ વનની છાયામાં, સર્વત્ર ગીતે ગીતે ફેલાઇ ગઈ.

હે મારી ચાંદની, આજે ફાગણની સાંજવેળાએ મારા પાંદડે પાંદડે, ડાળે ડાળે તું ઝિલાઈ રહી છે. જે ગીત તારા સૂરની ધારાએ તારાએ તારાએ પૂર લાવી દે એ સૂર આજે મારા પ્રાણના તાલે તાલે મારા આંગણામાં બજી ઊઠચો. તારા હાસ્યના ઇશારાથી મારી બધી કળીઓ ખીલી ઊઠે છે. દિશાનું ભાન ભૂલી ગયેલી દક્ષિણની હવા મારાં ફૂલની ગંધથી મત્ત થઈ ઊઠે છે. હે શુભ્ર, તેં મને ચંચળ કરી મૂકયો છે; મારા પ્રાણમાં રંગના હિલ્લોળ જાગ્યા છે. મારું મર્મરિત હૃદય તારા હાસ્યની જાળમાં ઝલાઈ જય છે.

અરે એને દેખો કે ન દેખો, એને ભૂલી જાઓ કે ન ભુલી જાઓ, અરે ભલે એને ન ઝુલાવો, ન ઊંચકી લો, સભામાં એ તમારું કોઈ નથી, એની સાથે ઘરનો કોઈ સ્નેહનો નાતો નથી. જવા-આવવાના સંકેત લઈને એક પાસ એ રહે છે. ‘અરે ઓ, એની સાથે એકએક નિશ્વાસમાં મારા પ્રાણની વાતચીત ચાલી રહી છે.’

એકાએક તારાં ડાળાંપાંદડાં ચંચલ થઈ ઊઠ્યાં, ઓ ચંપા, ઓ કરેણ, આકાશમાં તું કોને જોવા પામી, મને ખબર નથી. પવનમાં કયા સૂરની મસ્તી આવીને ફરતી ફરે છે, આ ચંપા, આ કરેણ,કોના નૃત્યના નૂપુર બજે છે, મને ખબર નથી. તને ક્ષણે ક્ષણ વિસ્મય જાગે છે. કોણ અજાણ્યાનું ધ્યાન તારા મનમાં જાગે છે. ફૂલે ફૂલમાં કયા રંગની મસ્તી ઝૂમી ઊઠી, ઓ ઓ ચંપા, ઓ કરેણ, રંગીન સાજમાં કોણે સજાવી, મને ખબર નથી.

કદંબના વનમાં છાયાવીથિ તળે આવ, નવધારાજળથી સ્નાન કર. ગાઢ કાળા કેશ વિખેરી નાખ, શરીરને ઘેરીને મેઘનીલ વસ્ત્ર ધારણ કર. આંખમાં કાજળ અને ગળામાં જૂઈની માળા ધારણ કર. કદંબના વનમાં છાયાવીથિ તળે આવ. હે સખી આજે ક્ષણે ક્ષણે હાસ્ય અધર ઉપર અને અને નયનોમાં ચમકી ઊઠો, તારો મધુર સ્વર મલ્લારનાં ગીતમાં વનમર્મરને, સઘન વર્ષાને અને જળના કલકલને વાણી આપો.

આજ આવી રહી છે અતિ ભૈરવ હર્ષથી, જળથી સિંચાયેલી પૃથ્વીની ઉત્કટ સૌરભ સાથે, ઘનગૌરવથી શ્યામ ગંભીર રસપૂર્ણ વર્ષા. ભારે ગર્જનાથી નીલ અરણ્ય કંપી ઊઠે છે, ચંચળ મોર કેકા કરતો કરતો વિહરે છે — બધાનાં ચિત્તને હરખાવનાંરી વાદળના ગૌરવવાળી મત્ત વર્ષા આવી લાગી છે.