17,603
edits
(→) |
(→) |
||
Line 126: | Line 126: | ||
=== કવિતા === | === કવિતા === | ||
<big>{{color|red|થોડીક અઘરી બાળવાર્તાઓ}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|~ હરીશ મીનાશ્રુ ૧- અ}}</big> | |||
{{Block center|<poem>એક પાંદડું હતું | |||
ફરફરતું. ભલું ભોળું. | |||
ઓળીઝોળી કરીને ઈશ્વરે એનું નામ પીપળપાન પાડેલું. | |||
માણસે એને પૂછ્યુંઃ તું એક બાજુથી ચત્તુ છે | |||
ને બીજી બાજુથી ઊંધું, એમ કેમ? | |||
આકાશ જે બાજુને છત્તી કહેતું | |||
એ બાજુને ધરતી ઊંધી કહેતી | |||
ને વાઈસે વર્સા. | |||
ટાઢ, તડકો ને વર્ષા | |||
પાંદડું તો બન્ને બાજુએ ઝીલ્યા કરતું ને | |||
એ...ય ને મઝેથી ફરફરતું. | |||
માણસે એને ફરીવાર પૂછ્યુંઃ | |||
તું એકી વખતે ઊંધુંચત્તું એવું પત્તું કેમ છે? | |||
પાંદડું છણકો કરીને બોલ્યુંઃ | |||
એવાં ઊંધાંચત્તાં અમને નથી આવડતાં. | |||
અમે તો છીએ કેવળ પાંદડું | |||
એકી વખતે બે ચત્તી ને બે ઊંધી બાજુઓવાળું | |||
જેમાં ચત્તી છે તે જ ઊંધી બાજુ છે ને વાઈસે વર્સા. | |||
માણસને પાંદડાની વાતમાં કશી સમજણ ના પડી. | |||
એ હજીય ઊંધાંચત્તાં કર્યા કરે છે. | |||
૧- બ | |||
એક પાંદડું હતું, પહેલી વાર્તામાં હતું એનું એ જ. | |||
કોમળ ને લીલું ને ફરફરતું. | |||
માણસે એને પૂછ્યુંઃ માઠા દિવસો | |||
આવી રહ્યા છે, એનું તને કૈં ભાન છે? | |||
પાંદડું કહેઃ બધા જ દિવસ ફરફરવાના હોય છે | |||
એ સારા કે માઠા ક્યાં હોય છે? | |||
માણસ કહેઃ દિવસે દિવસે તું સુકાતું જઈશ | |||
ને પીળું પડી જઈશ | |||
એની તને કૈં ફિકર ચિંતા છે કે નહીં? | |||
પાંદડું કહેઃ અત્યારે હું કોમળ લીલા રંગમાં ફરફરું છું | |||
ત્યારે હું સૂકા પીળા રંગમાં ફરફરીશ | |||
માણસને પાંદડાની વાતમાં કશી જ સમણજ ના પડી | |||
એ હજીય સારું માઠું લગાડ્યા કરે છે. | |||
૧- ક | |||
એક પાંદડું હતું, પહેલી અને બીજી વાર્તામાં હતું એનું એ જ. | |||
દીંટાવાળું | |||
ઝાડ સાથે નાભિનાળથી જોડાયેલું. | |||
માણસ કહેઃ | |||
અત્યારે તું ફરફરફરફર કરે છે પણ ધીરી બાપુડિયા | |||
એક દિવસ તું ઝાડ પરથી ખરખરખરખર ખરી જશે | |||
ત્યારે અરરરરર તારી શી દશા થશે | |||
એનું તમે ભાન છે ખરું? | |||
પાંદડું કહેઃ એ તો તને એવું લાગે છે | |||
બાકી હું ક્યાં ફરફરું છું? | |||
હું તો સદાકાળ સ્થિર છું ને | |||
આ આખું ઝાડ પૃથ્વી સમેત અવકાશમાં ફરફરતું રહે છે. | |||
મારી નાળ તો મરણ વખતે કપાશે | |||
પણ તારી તો જનમતાંવેંત કપાઈ ગઈ છે | |||
એનું તને ભાન છે ખરું? | |||
માણસને પાંદડાની વાતમાં કશી સમજણ ના પડી, | |||
એ હજીય ફરફરવું-નાં ફૂલેકાં ને ખરખરવું-ખરખરા કરતો રહે છે}} | |||
.ર. | |||
એક બાળવાર્તા હતી. | |||
એમાં બે બિલાડી ને એક વાંદરો રહેતા હતાં. | |||
એમની બાજુમાં એક ત્રાજવું ને ગરમ ગરમ રોટલાની ગંધ પડેલાં હતાં. | |||
મને એ વાર્તા જરા ઓળખીતી લાગી | |||
એટલે હું એની નજીક ગયો. | |||
વાર્તાની ને મારી વચ્ચે, જો કે, કાચની એક ઊંચી દીવાલ હતી | |||
એટલે મારે વાર્તાની બહાર જ ઊભા રહેવું પડ્યું. | |||
વાર્તાના એક ખૂણામાં માણસોની સભા ભરાઈ હતી | |||
ને જેણે ખરેખર તો વાર્તાની બહાર હોવું જોઈએ | |||
એવો એનો વાર્તાકાર, - નામે ઈસપ | |||
છીંડું પાડીને વાર્તાની અંદર ઘૂસી ગયો હતો ને | |||
સૌને બોધપાઠ આપતો હતો. | |||
એટલામાં બન્યું એવું કે | |||
માણસો કરતાં થોડાક વધારે હાથ ધરાવતી | |||
ને દરેક હાથમાં જાતજાતની બિનજરૂરી વસ્તુઓ પકડી રાખનારી | |||
એક બેડોળ ને હેન્ડીકેપ વ્યક્તિએ દેખા દીધી. | |||
એ જરા મૂંઝવણમાં હોય એવું લાગતું હતું. | |||
મને ક્યારનો ત્યાં વાર્તાની બહાર ઊભેલો જોઈને | |||
એણે વાર્તાની અંદર રહ્યાં રહ્યાં | |||
મને કહ્યુંઃ હું એક સુખ્યાત ચિત્રકાર છું | |||
હું ઈલસ્ટ્રેશનવાળી બાળકોની વાર્તાની બુકો પણ બનાવું છું. | |||
મારું નામ ઈશ્વર છે. | |||
મે હમણાં જ આ વાર્તા માટે | |||
બાજરીનો હૂંફાળો સ્વાદિષ્ટ રોટલો ચિતર્યો હતો તે ક્યાં ગયો?</poem>}} | |||
{{right|(‘કુંભલગઢ’માંથી)}} | |||
<big>{{color|red|ઘર}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|~ રમણીક અગ્રાવત}}</big> | |||
{{Block center|<poem>પહેલા માળે મોટાનું ઘર | |||
બીજા માળે વચલાનું ઘર | |||
ત્રીજા માળે નાનાનું. | |||
બા-બાપા પ્રવાસી | |||
વહેંચાતાં વરસભરનાં. | |||
• | |||
“ક્યાં ઊપડ્યાં બા લબાચા લઈને?” | |||
“મોટા દીકરાના ઘરે.” | |||
ઘરની દીવાલો પર છબીની | |||
જેમ ક્યાંય લટકાવી શકાતી નથી માલિકી. | |||
• | |||
ઘર બનતું હતું ત્યારે | |||
હતું મારું. | |||
રહેતાં રહેતાં રહેતાં | |||
થઈ પડ્યું એ અ-મારું. | |||
• | |||
છોકરાંઓ ઘૂંટતાં રહ્યાં ઘરનો ‘ઘ’. | |||
ઊપટતો રહ્યો દીવાલો પરની છબીઓમાં રંગ | |||
ઈંટ-ઈંટ વચ્ચે ઢીલાં થયાં અંદર અંદર જોડાણ | |||
ઉપર અને હેઠથી ભેજની અણથક આગેકૂચ | |||
ભુલાતાં રહ્યાં ફૂલદાનીમાં મુકવાનાં ફૂલ | |||
વરસોવરસનાં રંગરોગાનોય ઢાંકી ન શક્યાં | |||
ઘરનો મ્લાન ચહેરો.</poem>}} | |||
{{right|બુદ્ધિપ્રકાશ, એપ્રિલ ૨૦૨૩ }} | |||
<big>{{color|red|ગીત}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|~ પારુલ ખખ્ખર}}</big> | |||
{{Block center|<poem>ઢાંકોઢૂંબો કરી હજુ તો બેઠી’તી પરવારી, | |||
પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી. | |||
પહેલાં એણે એકલતાની ભીંતે પાડ્યું કાણું, | |||
વહેતા કીધા મુંઝારાના દરિયાઓ નવ્વાણું, | |||
ફટાક દઈને ખોલી નાખી જૂની જર્જર બારી, | |||
પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી. | |||
રૂંવેરૂંવે મોરપિચ્છ ઊગ્યાં તે ક્યાં સંતાડું? | |||
સૈયર મારી ફરતે ઊડે પતંગિયાનું ધાડું, | |||
હક્કાબક્કા જેવી ખુદને નીરખું ધારીધારી, | |||
પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી. | |||
પતરંગો ક્યે, હાલ્ય ને આપણ બંને ઊડિયે ભેળાં, | |||
મેં કીધું કે, ના રે બાબા, થઈ ભળભાંખળ વેળા. | |||
ગામલોક ના સાંખી શકશે જોડી તારી-મારી, | |||
પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી.</poem>}} | |||
{{right|(‘કરિયાવરમાં કાગળ’ - માંથી)}} | |||
<big>{{color|red|ચાલતી પકડી પછી}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|~ કિશોર જિકાદરા}}</big> | |||
{{Block center|<poem>એક દી ઘડિયાળ મારા હાથથી છટકી પછી, | |||
સાઠ મિનિટો, સામટી મારા ઉપર બગડી પછી. | |||
ચાંપલી એકાદ ક્ષણ તો બાઝવા ઊભી થઈ, | |||
માંડ બેસાડી છતાં એ કેટલું બબડી પછી. | |||
આમ તો દેખાવમાં એ ટેણકી લાગી હતી, | |||
એ બધી સેકન્ડ પણ ઓછું નથી ઝઘડી પછી. | |||
ને તમાશો દૂર બેઠાં એય પણ જોતી હશે, | |||
લાગતી આવી કલાકો, મધ્યમાં ટપકી પછી. | |||
એ જ સાચું કહી શકે કે વાંક મારો શું હતો, | |||
વાતમાં નાજુક પળોને એટલે ઘસડી પછી. | |||
સાવ નાની વાતમાં એ જાત પર આવી ગયો, | |||
મૂછ મેં મારી સમય સામે જરા મરડી પછી. | |||
કાળથી મોટો નથી હું, એટલું સમજ્યા પછી, | |||
મેં જ સંકેલો કર્યો ને ચાલતી પકડી પછી.</poem>}} | |||
{{right|(શબ્દસૃષ્ટિ, એપ્રિલ, ૨૦૨૩)}} | |||
<big>{{color|red|કવિતાને ખાતર}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|કમલ વોરા}}</big> | |||
{{Block center|<poem>એક ઊડતું પતંગિયું | |||
પહાડને જોઈને | |||
જરાક થંભી ગયું | |||
સ્થિર થવા મથ્યું અને | |||
ઊડી ગયું | |||
પહાડ | |||
ભારેખમ્મ થયો | |||
વધુ ઊંડો ઊતર્યો | |||
એક વાદળું | |||
નદીમાં વાદળું જોઈને મલકી પડ્યું | |||
નદી | |||
એનાં ઊંડાં તળ ધમરોળતી રહી | |||
પવને આકાશ તરફ જોયું | |||
આકાશે પવનને | |||
પવન પડી ગયો | |||
આકાશ વરસી પડ્યું | |||
નદીમાં ડૂબી ગયેલ પહાડને | |||
એક પતંગિયું | |||
પાંખો વીંઝતું ઊંચકવા મથી રહ્યું | |||
આઘે | |||
વાદળો વીખરાઈ ગયાં | |||
પવન | |||
ઊભો ચિરાઈ ગયો | |||
એક કવિતાને ખાતર | |||
સૃષ્ટિનો | |||
લયભંગ થયો</poem>}} | |||
{{right|(‘જુઠ્ઠાણાં’ સંચય : ૨૦૨૩, પૃ. - ૭૭)}} | |||
<big>{{color|red|તીડ}}</big><br> | |||
<big>{{color|Orange|રાજેન્દ્ર પટેલ}}</big> | |||
{{Block center|<poem>આજકાલ, જ્યાં ને ત્યાં, | |||
ઊભા ને ઊભા મોલ પર, | |||
તૂટી પડે છે તીડ. | |||
લીલપતરસી આ તીડની ટોળકીઓ, | |||
ઉજ્જડ કરતી જાય છે આ ધરા. | |||
ખાવામાં એવાં તો મશગુલ હોય છે આ તીડ, | |||
જાણે બહેરાં ન હોય! | |||
કોઈ પણ જંતુનાશક દવાથી કે, | |||
ગમે તેવા ધૂમાડાથી પણ ટેવાઈ ગયાં છે, | |||
આ તીડ. | |||
આ તીડ બાળપણમાં જોયેલાં તે નથી જ, | |||
આ તો અપરંપાર ખાઈને પણ ભૂખ્યાં ડાંસ, | |||
મસમોટાં જનાવરો કરતાં ભયંકર. | |||
આ તીડે તો, | |||
જાણે ઢાંકી દીધા છે સૂરજ ચન્દ્રને, | |||
અને ભરદિવસે અંધારું કરી મૂક્યું છે. | |||
ને કશાય અણસાર વિના, | |||
છવાઈ ગયાં છે સર્વત્ર.</poem>}} | |||
{{right|(‘કરાર’ સંચયઃ પૃ. - ૪૬ / પ્રકાશન - ૨૦૨૩)}} | |||
=== કલાજગત === | === કલાજગત === | ||
=== વાર્તા === | === વાર્તા === |
edits