ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/વિભૂત શાહ/શૂન્યમાં વસતા શાહમૃગો: Difference between revisions

{{Heading|શૂન્યમાં વસતા શાહમૃગો | વિભૂત શાહ}}

આજે એને ઘેર આવતાં વધારે પડતું મોડું થયું હતું. આવીને કોટ કાઢીને તે ચૂપચાપ ખાટલાની ઇસ પર ઢગલો થઈ બેસી પડ્યો. આજે પણ બારી ખુલ્લી રહી ગઈ હતી. પાડોશમાં રમાબહેનના રેડિયોમાં મીરાનું ભજન આવતું હતું. સાથે સાથે વાંસળીના સૂર પણ રેલાતા હતા. બે હાથ વચ્ચે માથું પકડીને તે બેસી રહ્યો. ત્યાં તો રસોડામાંથી એની પત્ની આવી અને એને જોઈ હાંફળીફાંફળી થઈ ગઈ અને બોલી ઊઠી, ‘આવી ગયા! મને તો ખબરેય ના પડી.’ મોઢું નીચું રાખીને જ તે બોલ્યો, ‘જલદી કર, જે હોય તે જલદી જલદી ખાવાનું આપી દે. મોડું થાય છે. સવારનું હશે તોય ચાલશે.’ સાડી વડે હાથ લૂછતાં લૂછતાં તે બોલી, ‘શાક તો સવારનું વધ્યું છે, ભાખરી હમણાં જ બનાવી છે.’ તે ઊભો થયો અને સ્ત્રીના લૂખા વાળમાં ચોટેલી લોટની રજકણો સામે જોઈ રહ્યો અને પછી ધીમેથી બગડ્યો, ‘લાવ, બે કોળિયા મોંમાં નાખી દઉં.’ ખાટલો ઢાળી સ્ત્રી બોલી, ‘આખો દિવસ નોકરી કરી પાછા તમે નામું લખવા જાઓ છો, એટલે પછી તમે કેટલા થાકી જાઓ છો!’ ભાખરીનું એક બટકું મોંમાં નાખતાં સહેજ ચિડાઈને એ બોલ્યો, ‘તે થાક તો લાગે જ ને, આ શરીર છે, ઓછું કંઈ મશીન છે! તને ખબર નહિ હોય, મશીનને પણ થાક લાગે છે, એ ખોટકાઈ જાય અને બંધ થઈને ઊભું રહી જાય, મારાથી ઓછું એમ ઊભું રહી જવાય છે!’ પહેલાં તો સ્ત્રીએ કશો જવાબ ના આપ્યો. એના ચહેરા સામે જોઈ રહી, પછી પ્યાલામાં પાણી રેડતાં રેડતાં બોલી, ‘આ નાનકાને કામ મળી જાય તો તમને થોડીક રાહત રહે.’ ભાખરીનો ટુકડો પાણી સાથે ગળે ઉતારતાં એણે જવાબ આપ્યો, ‘મળ્યું કામ! મને નથી લાગતું કે નાનકાને આ ભવ કામ મળે… લોકોને પગે લાગીને મારું કપાળ ઘસાઈ જવા આવ્યું… બિચારો નાનકો પણ શું કરે! આપણે ત્યાં જન્મ્યો એ જ એનો વાંક…’

પુરુષે ટૂંકો જવાબ આપ્યો, ‘ના, બસ.’ અને ઊભો થઈ ગયો. બબડતાં બબડતાં ગભરાઈ ફંફોસવા માંડ્યો, ‘મારાં કાગળિયાં ક્યાં છે?… કશું જ ઠેકાણે નહિ.’ અને પછી સ્ત્રી તરફ ફરી કશુંક કહેવા જતો હતો, ત્યાં તો સામે મંદિરનો ઘંટ મોટેથી વાગ્યો. પાછો એ બબડ્યો, ‘આ મંદિરની ઘંટ પણ કેટલો મોટેથી વાગ્યા કરે છે! આખો દિવસ બસ વાગ્યા જ કરે છે… બધાં કહે છે કે મંદિરની સામે જ તમારું ઘર છે એ કેટલું સારું! હા, ભાઈ હા, સારું તો ખરું જ ને… તમે ભગવાનને ભૂલી જાઓ… અમારે તો એમને યાદ રાખવા જ પડે ને!’ અભરાઈ પર ટિંગાડેલી ભગવાનની છબીને પગે લાગી સ્ત્રી બોલી, ‘અરે ભગવાન! આ શું બોલો છો! થોડીક ક્ષમતા રાખો, જુઓ —’ ત્યાં તો મિલની સાયરન વાગી. એ સાંભળી સ્ત્રીએ પુરુષને કહ્યું, ‘મોટાને આવવાની ટેમ થયો છે… હું એમ કહેતી હતી કે ઘણા વખતથી આપણે ત્યાં કોઈ પ્રસંગે નથી આવ્યો. કશો બનાવ નથી બન્યો… તો આ વખતે —’

*

સ્ટીરિયો સહેજ ધીમો કરી પુરુષ બેઝિનમાં મોં ધોવા લાગ્યો. સ્ત્રીએ પાછી ચોપડી હાથમાં લીધી અને પાનાં ફેરવવા લાગી. મોં લૂછતાં લૂછતાં એની પાસે આવ્યો એટલે તે બોલીઃ ‘તને હું ફોન કરતી હતી પણ તારી સેક્રેટરી તને આપતી જ નહોતી.’ પુરુષે ટૂંકો જવાબ આપ્યોઃ ‘હું બિઝિ હતો.’ સ્ત્રી સહેજ કટાક્ષમાં બોલી… ‘તું કે તું અને તારી સેક્રેટરી બન્ને? અને એટલે જ મોડે સુધી રોકાય છે ને?’ પુરુષ હસીને સ્ત્રી તરફ ઝૂક્યો અને એનાં સોનેરી જુલ્ફાં પસવારી બોલ્યોઃ ‘સેક્રેટરી બિઝિ હોય તો તારો ફોન ક્યાંથી રિસીવ કરે?’ સ્ત્રીએ આછો હડસેલો મારી પુરુષને ખુરશીમાં બેસાડી દીધો અને પોતે ઊભી થઈ અને ખૂણામાં એક ઇલેક્ટ્રિક સ્વિચ ઑન કરી બોલીઃ ‘બિઝિ હોય તો મારે શું! અચ્છા, મારી ઑફિસેથી આવી મેં તો એટલા માટે ફોન કર્યો હતો કે આ રોબોટ હવે કશું કામ જ કરતો નથી.’ સ્થિતપ્રજ્ઞ સાધુની જેમ ઊભેલા રોબોટ પાસે જઈ તે આશ્ચર્યથી બોલ્યોઃ ‘રોબોટ કશું જ કામ કરતો નથી! પણ કંપનીએ બે વર્ષની ગૅરંટી તો આપી હતી! કેટલા પૈસા આપી સ્ટાન્ડર્ડ કંપનીમાંથી ઘરનું કામ કરવા રોબોટ લાવ્યા હતા!… સાવ ડેડ થઈ ગયો છે!’ રોબોટ પર એક ગુસ્સાભરી નજર ફેંકી સ્ત્રીએ જવાબ આપ્યોઃ ‘ડેડ તો નથી થઈ ગયો, પણ એકના બદલે બીજું કરે છે… કહીએ છીએ કંઈ અને કરે છે કંઈ… બરાબર આદેશો ઝીલતો નથી, બગડી ગયો છે.’ રોબોટની આંખો તરફ જોઈ પુરુષે જવાબ આપ્યોઃ ‘તું બરાબર સ્વીચ દબાવતી હોઉં.’ આ સાંભળી સ્ત્રી એકદમ ઉશ્કેરાઈ ગઈ અને બોલી ઊઠીઃ ‘જા જા હવે, એ લોકોએ કોમ્પ્યુટર્સમાં ડેટા મૂકવાની કશીક ગરબડ કરી લાગે છે… આજે તો હાથે કામ કરી કરીને થાકી ગઈ… ઇફ યુ ડોન્ટ માઇન્ડ, આજે તારા માટે તું જરા ચા બનાવી લેશે!’ પુરુષે જવાબ આપ્યોઃ ‘ઑફ કોર્સ, ડાર્લિંગ.’