ગુજરાતી અંગત નિબંધો/પ્રણયભીનો માંડુ દુર્ગ: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Heading|૨૬<br>પ્રણયભીનો માંડૂ દુર્ગ -- ભારતી રાણે|}}

{{Poem2Open}}

સાંજ ઢળતાં જ ખંડેરો સજીવ થઈ ઊઠે છે. સમય જાણે પારદર્શક બની જાય છે. સદીઓ પૂર્વે અહીંથી પસાર થઈ ગયેલા મુસાફરોના શ્વાસ, નિઃશ્વાસ અને અધૂરી આરજૂનાં ગીત પવન ધીમું-ધીમું ગણગણવા લાગે છે. વિંધ્યાચળની ઉપત્યકાઓ પવનવેગી અશ્વોના દાબડાથી ધડકી ઊઠે છે.  પઠારની કરાડોમાં, માળવાનાં ઊંચાણો પર ને નિમાડની કંદરામાં પડઘા પડે છે રૂપમતી.... રૂપમતી.... રૂપમતી.... બાઝબહાદૂર.... બાઝબહાદૂર.... બાઝબહાદૂર.... પડઘા નીમાડ પર ડમરીની જેમ ઘુમરાય છે, ને પછી દૂર સામે વહેતી દેવી નર્મદાના જળમાં ડૂબી જાય છે.