અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ઊજમશી પરમાર/પગને એવા પંથ જડે

પગને એવા પંથ જડે

ઊજમશી પરમાર

સંતો, સહજ મળે સથવારા
પગને એવા પંથ જડે કે પોગે જઈ પરબારા.
હેલ્ય ધરી માથે હરિવરની, ગવન ગગનનાં ઓઢ્યાં,
તડકે-છાંયે, કાંટ્ય-ઝાંખરે સતની સેજે પોઢ્યાં;
ખેર-ખબર પ્રેમે પળપળની રાખે રાખણહારા.

અલપ-ધખારે ધૂમી ધખતી, ઝાળ ઝગે નભ જાતી,
રાત-દિવસ ભઈ, જાગ્યા કેરી જાજમ ર્‌યે પથરાતી;
આંખ મીંચી બેઠા આસનમાં, દેખે દેખણહારા.

સરખો સુખનો વાસો, વસવા રણ હો કે હરિયાળી,
વિપદા નાખે બધી વધેરી, લાગી તપની તાળી;
જે આવે તે આંખ-માથડે, કોક વીર ધરનારા.
(પરબ, સપ્ટેમ્બર)