અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નયન હ. દેસાઈ/પિયર ગયેલી ભરવાડણ

પિયર ગયેલી ભરવાડણ

નયન હ. દેસાઈ

પનઘટે છલકાતી ગાગર સાંભરે;
દી ઊગે ને રોજ સહિયસ સાંભરે.

છેડલો ખેંચી શિરામણ માંગતો;
વાસીદું વાળું ને દિયર સાંભરે.

ત્રાડ સાવજની પડે ભણકારમાં;
રાતના થરથરતું પાધર સાંભરે.

ઢોલિયે ઢાળું હું મારો દેહ ને;
બાથમાં લૈ લેતી નીંદર સાંભરે.

સાંજ ટાણે સાદ ફળિયામાં પડે,
આંખડી મલક્યાનો અવસર સાંભરે.

કાંબિયું ખખડે ને હું ચોંકી ઊઠું;
ઝાંઝરો રણકે ને જંતર સાંભરે.

તામ ભાભુજીએ કીધી ’તી નકર;
કોણ બોલ્યું ’તું કે મહિયર સાંભરે?

મા! મને ગમતું નથી આ ગામમાં;
હાલ્ય, બચકું બાંધ, આયર સાંભરે!
(માણસ ઉર્ફે રેતી ઉર્ફે દરિયો, પૃ. ૭)