અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ ‘નસીમ’/ફૂલ મારું છે, ખાર મારો છે!

વિશ્વપથમાં વિહાર મારો છે;
ઊંડે જીવનગુબાર, મારો છે.

ઉપવન જિન્દગીનું રાખું છું;
ફૂલ મારું છે, ખાર મારો છે!

વાયુના પાલવે નથી ખુશ્બૂ;
ઉરનો સુરભિપ્રસાર મારો છે.

કાંઠો શોધું, નથી હું કંઈ મોજું;
વારિધિ બેકિનાર મારો છે.

રંગ નીરખું નિસર્ગના છે કે —
એ નિસર્ગી વિચાર મારો છે!

રૂપ તો દિવ્ય છે બધાં રૂપે,
એક દૃષ્ટિવિકાર મારો છે.

ગીત ઇચ્છાનું કાં બજી ન શકે?
સાજ મારો છે, તાર મારો છે.

દીપ કે ફૂલ જ્યાં ન જોઈ શકો;
સ્નેહીઓ, એ મજાર મારો છે!

હિમબિન્દુ નથી એ કળીઓ પર;
રાતનો અશ્રુસાર મારો છે!

તું દિયે દોષ કોઈને શાને?
જામ મારો, ખુમાર મારો છે!

ઊર્મિના રંગ શું ‘નસીમ’ કહું?
અન્ય ઊર્મિપ્રકાર મારો છે!

(ધૂપદાન, ૧૯૬૫, પૃ. ૧૨૫)