ચાંદનીના હંસ/૫૨ ઉન્માદ

ઉન્માદ

કંકાલ ડાળ ડાળ ને વિકરાળ ચંદ્રરેલ.
ધમની શિરાઓ ફેડીને ઊછળી પડે છે વ્હેલ.

બે આંખ તળે સળગતાં મૂળિયાં મસાણ પુલ,
ખોદી તો જડ્યાં યોનિમાં સિંદુરિયાં ત્રિશૂલ.
એ દૂર દૂર દૂર બહુ જ દૂર છે વંઠેલ.
ધમની શિરાઓ ફેડીને ઊછળી પડે છે વ્હેલ.

પૂંઠે છે શ્વાન પીપળે ને આભમાં ઘોડા.
એ ધધગતા અગ્નિમઢ્યા વંટોળિયા ઘોડા.
ઝાઝા એ ઊડે આભમાં ને ભોંયપે થોડા.
એ આંખડી શા આભલે મારે છે હથોડા.
પ્રકટે છે ઝાળ સ્વર્ણની જ્યાં જ્યાં પડે ડોળા.
ઊછળે છે છોળ છોળ ને એ છોળમાં પ્હોળા.

એ ધધગતા અગ્નિઘડ્યા વંટોળિયા ઘોડા.

જળમાં જઈ ઊંડે ઊંડે ચળકી રહ્યું છે તેલ.
કંકાલ ડાળ ડાળ ને વિકરાળ ચંદ્રરેલ.

૧૦-૧૨-’૭૭