મણિલાલ હ. પટેલનાં કાવ્યો/જાત સાથે -
બારીઓ બંધ કરી દીધી છે
પડદા પાડી દીધા છે
મારી આંખે કાળા ડાબલા ચઢાવી દીધા છે
ઘાણીનો બળદ અને એક્કાનો ઘોડો મારામાં પમાય છે...
બારણું બંધ કરતાં દીકરો કહે છે :
‘તમારી સાથે જ રહી જુઓ હવે તમે એકલા...’
તારા વિહોણો અંધકાર જીરવાતો નથી
દિવાળીની દીપમાળાઓ કલ્પવી જ રહી
બેસતા શિયાળાની સાંજ બહાર ઢળું ઢળું થતી હશે
સામેના બગીચામાં વૃક્ષોની છાયાભાત એકલવાઈ -
ભીંજાઉં ભીંજાઉં હળુ હળુ હલચલતી પામું છું પથારીમાં
રસોડામાંથી મૂઠિયાં તળાવાની સુગંધ ઊઠી રહી છે
ઘીની સોડમ સાથે ઘર - ગામ - મા...? ના રે ના
દિવાનખંડમાં દીકરો ડિસ્કવરી ચેનલ પર
મેડિકલ સિરિયલ જુએ છે - ‘બધું જ બદલી શકાય છે - હૃદય
પણ...’
ઉપરના રૂમમાં - બીજો દીકરો -
‘હર તરફ હર જગહ બેસુમાર આદમી
ફિર ભી તન્હાઈયોં કા શિકાર આદમી’
ગઝલ સાંભળતાં સાંભળતાં
કમ્પ્યૂટર સાથે શતરંજ રમતો લાગે છે
ઉકળતા પાણીમાં નેપકીન નીચોવી -
મારાં અંગોને ઘસીને - લૂછી આપીને હમણાં જ
દીકરી પાછી સાસરે ગઈ છે - એનો પતિ બહારગામથી
આવવાનો છે - એની પૂંઠે પૂંઠે નીકળી ગયેલું મારું મન
મહીસાગર કાંઠેના મારા ખેતરમાં ચોળાની કૂંણી કૂંણી સીંગો
ચાવે છે; હમણાં જ ખોદાતી મગફળી - માટીની સુગંધ
મને હવામાં તરતી તરતી -
કહે છે કે : ‘જે પોતાની જાત સાથે એકલો રહી શકે છે તે -
સૌથી સુખી હોય છે દુનિયામાંઃ’
જો કે જાત સાથે રહેવું ઘણું મુશ્કેલ છે; નહીં?
કેમ, તમે શું કહો છો?