અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી /અમથા અમથા

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


અમથા અમથા

`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી

અમથા અમથા અડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
એક ખૂણામાં પડી રહેલા
         હતા અમે તંબૂર;
ખટક અમારે હતી, કોઈ દી
         બજવું નહીં બેસૂર :
રહ્યા મૂક થઈ, અબોલ મનડે
                  છાના છાના રડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

જનમ જનમ કંઈ ગયા વીતી ને
         ચડી ઊતરી ખોળ;
અમે ન કિંતુ રણઝણવાનો
         કર્યો કદીયે ડોળ :
અમે અમારે રહ્યા અઘોરી,
                  નહીં કોઈને નડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

આ જનમારે ગયા અચાનક
         અડી કોઈના હાથ;
અડ્યા ન કેવળ, થયા અમારા
         તાર તારના નાથ :
સૂર સામટા રહ્યા સંચરી,
                  અંગ અંગથી દડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

હવે લાખ મથીએ, નવ તોયે
         રહે મૂક અમ હૈયું;
સુરાવલી લઈ કરી રહ્યું છે
         સાંવરનું સામૈયું :
જુગ જુગ ઝંખ્યા સરોદ સ્વામી
                  જોતે જોતે જડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

(સુરતા, ૧૯૭૦, પૃ. ૧૧૯-૧૨૦)