અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ઊજમશી પરમાર/મુંને જોવે...
Jump to navigation
Jump to search
મુંને જોવે...
ઊજમશી પરમાર
ખપતું નહીં ઘરચોળું, માગ્યાં નહીં ઠોળિયાં,
કાંબીની જોડ નહીં, કડલાં રે,
મુંને જોવે વ્હાલીડા, જરી નેહડો રે.
એક નદી ઊભરાતી તારા ઘટ-નેસડે,
મારે કંઠે તો શોષ રોજના રે,
મુંને જોવે વ્હાલીડા, જરી નેહડો રે.
તારા તે કાન ચહે મોઘન કૈં ગોઠડી,
મારે મૂંઈ બોલકી આ ઝાંઝરી રે,
મુંને જોવે વ્હાલીડા, જરા નેહડો રે.
ડમરી વંટોળિયાને બાથ ભરી ઊડશે,
સોણલું આ સાચું પડાવજે રે,
મુંને જોવે વ્હાલીડા, જરી નેહડો રે.
પર્વત કૈં એવડા હો છાતીએ ઝળૂંબતા,
હેઠે ને હેઠે જાઉં ઓગળી રે,
મુંને જોવે વ્હાલીડા, જરી નેહડો રે.
પરબ, ડિસેમ્બર, ૨૦૧૦