અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નયન હ. દેસાઈ/પિયર ગયેલી ભરવાડણ
Jump to navigation
Jump to search
પિયર ગયેલી ભરવાડણ
નયન હ. દેસાઈ
પનઘટે છલકાતી ગાગર સાંભરે;
દી ઊગે ને રોજ સહિયસ સાંભરે.
છેડલો ખેંચી શિરામણ માંગતો;
વાસીદું વાળું ને દિયર સાંભરે.
ત્રાડ સાવજની પડે ભણકારમાં;
રાતના થરથરતું પાધર સાંભરે.
ઢોલિયે ઢાળું હું મારો દેહ ને;
બાથમાં લૈ લેતી નીંદર સાંભરે.
સાંજ ટાણે સાદ ફળિયામાં પડે,
આંખડી મલક્યાનો અવસર સાંભરે.
કાંબિયું ખખડે ને હું ચોંકી ઊઠું;
ઝાંઝરો રણકે ને જંતર સાંભરે.
તામ ભાભુજીએ કીધી ’તી નકર;
કોણ બોલ્યું ’તું કે મહિયર સાંભરે?
મા! મને ગમતું નથી આ ગામમાં;
હાલ્ય, બચકું બાંધ, આયર સાંભરે!
(માણસ ઉર્ફે રેતી ઉર્ફે દરિયો, પૃ. ૭)