ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/શમણાં

૫૨. શમણાં

જયન્ત પાઠક

તમે ક્યાંથી મારે નગર, ઘરને આંગણ પિયા !
બપોરી વેળાનું અલસ શમણું તો નથી તમે!
-મને એવા એવા બહુ અનુભવો થાય હમણાં-
હું સૂતી હોઉં ને અરવ પગલે-હોય ન હવા!-

તમે આવો શય્યા મહીં, વદન મારે ઝૂકી રહો;
હું જાગી જાઉં ને ચમકી લહું ઓષ્ઠદ્વય ભીના!
સવારે જ્યાં વાળું ઘર, અહીંતહીં જોઉં પગલાં
તમારાં ને થંભી જઉં ક્ષણ, પડું પાય વળગી;

છુપાવું લજ્જાને અમથું અમથું ગીત ગગણી!
જમું ને ઓચિંતા ક્વલ સરી જાયે કર થકી;
બધાંની આંખોથી જ્યમત્યમ કરી જાઉં સરકી;
ફરે પાછી ભીની નજર નીરખી બંધ ખડકી.

મને સાચાં-માચાં સુખ પણ હવે ભ્રાન્તિ, શમણાં;
પ્રતીતિ દો ચૂમી અધર, ભુજમાં ભીડી હમણાં.
૭-૫-૧૯૭૦