અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નર્મદ/કબીરવડ: Difference between revisions

← Older edit

અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નર્મદ/કબીરવડ (view source)

Revision as of 08:04, 19 October 2021

4,847 bytes added , 08:04, 19 October 2021

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 1: / Line 1: @@
+{{SetTitle}}
+{{Heading|કબીરવડ| નર્મદ}}
+<poem>
+{{Center|'''(શિખરિણી)'''}}
+ભૂરો ભાસ્યો ઝાંખો, દૂરથી ધૂમસે પ્હાડ સરખો,
+નદી વચ્ચે ઊભો, નિરભયપણે એકસરખો;
+દીસ્યો હાર્યો જોદ્ધો, હરિ તણું હૃદે ધ્યાન ધરતો,
+સવારે એકાંતે, કબીરવડ એ શોક હરતો.
+કહે દેખાવે એ, અચરતી જણાયે જગતમાં,
+ખરે એ મ્હોરાંનો, મગરૂબ રહે દેશ નવ કાં?
+મનાયે સત્સંગે પવિતર કબીરા ભગતમાં,
+પ્રજાની વૃદ્ધિએ નિત અમર કહેવાય નવ કાં?
+જતાં પાસે જોઉં, વડ નહિ વડોનું વન ખરે,
+મળે આડા ઊભા, અતિ નિકટ નીચે ઉપર જે;
+વડે ઝાઝા તોએ, સહુ ભળી ગયે એક દીસતો,
+વળી સંધાઓનું, અસલ જીવતું એક મૂળ તો.
+ફૂટી ડાળોમાંથી, પ્રથમ તરૂ કેરી નીકળતા,
+ખૂંચે તેવા તંતુ, વધી જઈ નીચે જે લટકતા;
+જટાની શોભાથી, અતિશ શરમાઈ શિવ ઊઠ્યા,
+જટાને સંકેલી, વડ તજી ગિરિએ જઈ રહ્યા.
+જટા લાંબી લાંબી, મૂળ થડથી થોડેક દૂર જે,
+નીચે ભૂમિ સાથે, અટકી પછી પેસે મહીં જ તે;
+મળી મૂળિયામાં, ફરી નીકળી આવે તરૂ રૂપે,
+થડો બાંધી મોટાં, ઘણીક વડવાઈ કરી રહે.
+વડો વચ્ચે વચ્ચે, તરૂ અવર આસોપાલવનાં,
+વડોથી ઊંચાં છે, ખીચ ખીચ ભર્યાં પત્રથી ઘણાં;
+ઘણા આંબા ભેગા, વળી ઘણીક સીતાફળી ઊગે,
+બીજાં ઝાડો છોડો, વડની વચમાં તે જઈ ઘૂસે.
+ઉનાળો ભાનુ, અતિશ મથી ભેદી નવ શકે,
+ઘટા ઊંચે એવી, જન શીતળ છાયા સુખ લિયે;
+ખૂલી બાજૂઓથી, બહુ પવન આવી જમીનને,
+કરે ચોખ્ખી રૂડી, પછી મિત થઈને ખુશી કરે.
+ઘણાં જંતુ પંખી, અમળ સુખ પામે અહીં રહી,
+ઘણા જાત્રાળુઓ, અહીં ઊતરતાં પુણ્ય સમજી;
+ઘણા શિકારીઓ, ગમત કરતા રહે બહુ અહીં,
+હજારો લોકોને, અડચણ સમાતાં અહીં નહિ.
+અહીંયાંથી જોવી, ચકચકતી વ્હેતી નદી દૂરે,
+પશુ કો જોવાં જે, અહીંતહીં ચરે બેટ ઉપરે;
+ઘટા ભારે જોવી, શબદ સુણવા કોઈ ખગના,
+દિલે વાયુ લેવો, સુખ નવ હીણા લે કરમના.
+ઘટા થાળાં લીધે, ઘણીક ફરવાને ગલી થઈ,
+બખોલો બંધાઈ, રમણીય બહુ બેઠક બની;
+નિરાંતે જેમાં તો, ખુશી થકી રમે લાલ લલના,
+નિરાંતે જેમાં તો, ખુશી થકી રહે જોગી જપમાં.
+દીપે છાયી જાડાં, હરિત કુમળાં પત્ર ઠુમસાં,
+વળી રાતા ટેટા, ચૂગી બહુ જીવો પેટ ભરતા;
+પડે બાજૂએથી, બહુ ખુશનુમા રંગકિરણો,
+નીચે ચળકે તડકે, બરફ સરખાં ઠારથી પડો.
+ઠરી મારી આંખો, કબીરવડ તુંને નિરખીને,
+ખરી પાપી બુદ્ધિ, ખરી જ રૂડી જાત્રા થઈ મને;
+વિશેષે શોભે છે, ગભીર વડ તુંથી નરમદા,
+કૃતાર્થી મોટો હું, દરશન વડે છું નરમદા.
+</poem>
+{{HeaderNav2
+|previous = અવસાન-સંદેશ
+|next = જય! જય! ગરવી ગુજરાત!
+}}