અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મનસુખલાલ ઝવેરી/શિખરું ઊંચાં

શિખરું ઊંચાં ને મારગ આકરા.
         નહિ કોઈ સાથ કે સંગાથ,
         નહિ ત્યાં કેડી કે નહિ વાટ,
ચડવાં ચઢાણો તસુ તસુ એકલાં.
શિખરું ઊંચાં ને મારગ આકરા.

લિયે એ મારગ નર કોઈ બંકડા,
         છોડી આળ ને પંપાળ,
         રાખી રામૈયો રખવાળ,
કાચી રે છાતીનાં બેસે તાકતાં.
શિખરું ઊંચાં ને મારગ આકરા.

ચડે એ ઊંચે, જે માંહે ડૂબતાં,
         જેને આતમનો સંગાથ,
         એનો ઝાલે હરિવર હાથ
પંડને ખુએ તે પ્રીતમ પામતાં.
શિખરું ઊંચાં ને મારગ આકરા.

(કાવ્યસુષમા, ૧૯૫૯, સંપા. અનંતરાય રાવળ અને બીજા, પૃ. ૧૨૯)