ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/મોહન પરમાર/તણખલું: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

પોતાના ફફડતા હોઠ હીરાને અરીસામાં દેખાયા. આ અરીસો લવજી અમદાવાદથી લાવ્યો હતો. તેમાં કમર સુધી શરીર દેખાતું હતું. હીરાને તે ગમતો; પણ આજે આ અરીસો એને અણગમતો લાગ્યો. પોતાની રૂપાળી કાયાથી એને સાવ અલિપ્ત થવું હતું; પણ અરીસો પોતાની કાયાનો દેખાડો કરતો હતો, તે જોઈને એ શરમાઈ ગઈ. તપેલીમાં ચા ઊકળતી હતી. ત્વરિત ગતિએ જઈને એણે તપેલીમાં દૂધ રેડ્યું. ફફડતા હોઠ બંધ થયા. બહાર તડામાર વરસાદ વરસતો હતો. વરસાદનાં ફોરાં જમીન પર ખખડતાં હતાં. ક્યાંક કાદવમાં કશુંક ખાબકવાનો અવાજ થયો. કોઈની ભેંસ દોડાદોડ કરતી હતી. પાછળ નાગાંપૂગાં છોકરાં કિકિયારી કરતાં હતાં. હીરાનો જીવ ઊંચો થઈ ગયો. રમણ ઘરમાં દેખાતો નહોતો. કોઈનું ડોબું ભેટુંબેટું મારશે તેવી દહેશતને લવજીએ બધાને ચા આપી. ચા આપતાં આપતાં એણે હીરાને પૂછ્યુંઃ ‘આ બખાળો શેનો છે?’ શરમમાં માથું ઝુકાવીને કશો જ જવાબ આપ્યા સિવાય હીરા ઝડપથી ઘરમાં ચાલી ગઈ. પતરાની પેટી ખોલી, ને પગ પહોળા કરીને બેઠી. ચૂંથાયેલાં કપડાં સામે એ જોઈ રહી. માર્ગ સીધો હતો, અકાળે વંકાઈ ગયો. આખું વિશ્વ આનંદમય લાગતું હતું, હવે તો સઘળું ઉદાસ અને શુષ્ક લાગે છે. બહાર ઘોંઘાટ ચાલુ હતો. એકાએક કોઈના ઘરની દીવાલ સાથે કશુંક અથડાવાનો અવાજ થયો. વાતાવરણ જાણે અવાજોથી ગૂંગળાવા લાગ્યું.