પ્રતિપદા/અનુ-આધુનિક કવિતાઃ ઓળખનો આલેખ – મણિલાલ હ. પટેલ: Difference between revisions

‘અનુ-આધુનિક’ યુગના કેટલાંક મહત્ત્વના કવિઓની કવિતા વિશે આપણે વાત કરી. આપણે જોયું કે આ પ્રત્યેક કવિએ પોતાની મુદ્રા, પોતાનો અવાજ સફળતાપૂર્વક પ્રગટાવ્યો છે. આ કવિઓ આધુનિકતાની મર્યાદાઓને સભાનપણે ચાતરવા અને પોતાની કેડી રચવા મથતા રહ્યા છે. આપણે એ સૌની કવિતામાં જોયું કે એમાં કશેય પરસ્પરનો પડઘો પણ નથી. સૌ પોતાની કવિતામાં સ્થિત્યંતર રચવા માટે તથા વિવિધ રૂપ-સ્વરૂપ ને પોતાની રીતિએ અપનાવવા ઉત્સુક રહ્યા છે. આ કવિતામાં વિષય, સંવેદનનું તથા સ્વરૂપનું ખાસ્સું વૈવિધ્ય છે. પોતાના સમયની વ્યથાઓ, પીડાઓ, સમસ્યાઓ તથા વિપથગામી રસમોને કવિતામાં વણી લીધી છે. આ કવિઓમાં કાવ્યનિષ્ઠા અને સામાજિક નિસબત બરાબર પરખાય છે. અહીં પૂર્વે જે હાંસિયામાં હતાં તે મુખ્યધારામાં આવ્યાં છે. કવિતા કવિત્વ સાથે પરોક્ષ રીતિએ સામાજિક દાયિત્વને નીભાવે છે. પોતાની મૂળ પરંપરાઓમાં જવું ને એ સમયને સાંપ્રત સન્દર્ભે નવેસર પ્રયોજી જોવાની વાત પણ અહીં ધ્યાનપાત્ર છે, ભાષારચના, છંદોલય, કવિકર્મની સભાનતા સાથે મૂળનું જતન તથા સંવર્ધન કરવામાં સફળ રહેલી આ કવિતા આપણી પોતાની ભૂમિકાએ અનુ-આધુનિક છે.

{{Poem2Close}}