પ્રતિપદા/૧૬. રાજેશ પંડ્યા: Difference between revisions

no edit summary
No edit summary
No edit summary
Line 191: Line 191:
‘આ રહ્યો ચાંદો’
‘આ રહ્યો ચાંદો’
... ને મુઠ્ઠી ખૂલી ગઈ.
... ને મુઠ્ઠી ખૂલી ગઈ.
</poem>
===૪. નિર્જન===
<poem>
કોઈ આવતું જતું નથી
રડ્યું ખડ્યું કૂતરું ફળિયામાં પૂરેલી
રંગોળી પર આળોટ્યા કરે છે ક્યારનું.
રાંધણિયામાં રાંધ્યાં ધાન રખડી પડ્યાં છે.
ગોટેગોટા ધુમાડો ઊંચે ને ઊંચે
ચઢતો જાય છે કશી રોકટોક વગર
વાદળ બંધાતાં જાય છે વિખેરાતાં જાય છે.
પાણિયારે ચળકતી હેલ
ઓચિંતી છલકાઈ હેબતાવી દે
તાંબાકૂંડીમાં ઉચાટ ફદફદ્યા કરે
શેરી સોંસરી ધૂળ ઊડ્યા કરે
ઘોડાના ડાબલા હજીય કાનમાં પડઘાય
ખરી તળેે ચગડાઈ કેટલીય
છાતીએ લોહીના ટશિયા ફૂટી નીકળી
ઝમી ઝમી કાળામૅશ ગંઠાઈ ગયા છે.
મંદિરની ધજા ભાંગી પડી
હવાને લીરેલીરા કરતી રજોટાઈ ગઈ.
કૂવામાંથી ઊંચકાયેલું જળ
ગરેડીથી તળિયાલગ ઘુમચકરડી
પીપળાનાં પાન-થડ-મૂળમાં કીડીઓ ઊતરતી જાય
મેલડીના પાણે વધેરાયેલું નાળિયેર
રંગી દે દરિયાદીમને હીંગળો
રાખોડી ભોં ભીની થાય ગજ બે ગજ
ગરભ ખોતરતા જનાવરના મોં લોહીલુહાણ.


અટકી પડ્યું છે સઘળુંય અધવચ્ચે
સીમમાં ગયેલાં હજુ પાછા વળ્યાં નથી.
ઘઉંનાં ખેતરોમાં ગેરુ ફરી વળ્યો છે.
લીલીછમ વરખડીઓમાં કીડા સરકતાં છેક
ઝીંડવે જઈ ઊજળા રૂને પીંખી નાંખે છે.
અડખે પડખે ઉપર ઊડ્યા કરે છે કીટાણુ
પગ મૂકો ત્યાં ગોખરુ
આવળ બાવળ ઝાડ-ઝાંખરાં
જ્યાં જુઓ ત્યાં ધરોડીના કૂંડા
રસકસને ધાવી આડેધડ ફેલાતા જાય
ગળિયા બળદને ઇતડિયોં હજાર
ઊપડે નહીં પગ
રણકે નહીં ઘૂઘરા
ફરે નહીં પૈં અરધો આંટો પણ
ચીલા ઊંડા ને ઊંડા ઊતરતા જાય
આ છેડાથી પેલા છેડા સુધી
ગામની ભીંતેભીંતમાં અંધારાં મર્યાં છે.
ખૂણેખૂણા કોહવાતા ગંધાઈ ઊઠ્યા છે.
લૂણો લાગતો જાય છે ઘરવખરીમાં
એનાથી અજાણ લોક હજીય
આણાંની રજાઈઓ રેશમી ધડકીઓ
આભલાં ભરેલાં ગલેફ તડકે મૂકે છે.
હાડ ઠારી નાંખતા કેટલાય શિયાળા
એની હૂંફે હેમખેમ તરી જવાયા છે.
કડકડતી રાતે નસેનસમાં જામી પડેલું લોહી
ફરી ધગધગતું સીસું થઈ વહેવા માંડ્યું છે.
તપેલા તાંબા જેવા દેહ રગદોળાઈ
માટીનો ગુંદો થઈ ગયા છે
ચાકડે ચડી છે એ માટી
ઘાટ ઘડાયા છે પાત્ર રચાયાં છે
એમાં ઝીલાયું છે આખ્ખું આયખું
એ બધું કડીબંધ તાજું છે આજેય
આટઆટલાં ભૂકંપ પૂર હોનારત દુકાળ પછીય.
આટઆટલાં ભૂકંપ પૂર હોનારત દુકાળ પછીય
અડીખમ ઊભી હતી
એ ભીંતોને હવે લૂણો લાગી ગયો છે
આખા ને આખા ઘરેઘર પૃથ્વીમાં બેસતાં જાય છે
</poem>
</poem>
26,604

edits