વસુધા/સ્મિતનો જય

સ્મિતનો જય

નિસાસાને આશા હતી: નિકળતાં વેંત ઉરથી
જીતી લેશે પોતે પરુષ પિયુની સૌ કઠણતા.
શક્યો ના ફાવી તે વળીવળી મથ્યો તો ય, મદદે
લઈ આવ્યો આંસુ, પણ વિફલ; અંતે અવગણ્યું
પડેલું ખૂણામાં સ્મિત ડરતું બોલ્યું: ‘કરી શકું
કંઈ હું?’ હારેલો અરધ મનથી સંમત થયો
નિસાસો, ને પેલું સ્મિત અધરખૂણેથી જ્યહીં રે
નહીં ડોક્યું ડોક્યું, ત્યહીં જ પછડાઈ પિયુ પડ્યો!