હરીશ મીનાશ્રુની કવિતા/ગૃહસ્થસંહિતા
ગૃહિણી : ૪
કોકવાર
બારી કને બેસી
ભીના પવનની લહર પર
એ ભરે છે રબારી ભરત.
હું પાક્કા રંગીન દોરાની દડી હોઉં
એમ મારા મર્મસ્થળમાંથી ઉખેળતી જાય છે
મનગમતા રંગનો તાંતણો
છેક અંદરથી તાણીને.
અહીં હું ઊકલતો જાઉં છું
ને પણે ભરાતો જાય છે
કળાયલ મોર.
ચોરપગલે
અષાઢ મારી પીઠ પાછળથી સરકી જાય છે
પરપુરુષની જેમ.