અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/દલપતરામ/મિત્ર પ્રતિ ઉક્તિ

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
મિત્ર પ્રતિ ઉક્તિ

દલપતરામ

                  સોરઠા

વાલા તારાં વેણ, સ્વપનામાં પણ સાંભરે;
નેણ ભરેલાં નેણ, ફરી ન દીઠાં ફારબસ.           ૭૫

આજ કાલની વાત, જોડ વરસ જાતાં રહ્યાં;
ભેળા થઈને ભ્રાત, ફરી ન બેઠા ફારબસ.           ૭૬

પામ્યો ગતિ પવિત્ર, જઈને બેઠો જોખમાં;
મિત્ર તણી તેં મિત્ર, ફિકર ન રાખી ફારબસ.           ૭૭

દિલ ન થશો દિલગીર, વેલેરા મળશું વળી;
વદીને એવું વીર, ફરીને મળ્યો ન ફારબસ.           ૭૮

ઉચર્યો કદી ન એક, જુઠો દિલાસો જીભથી;
છેલીવારે છેક, ફોગટ બોલ્યો ફારબસ.           ૭૯

દીઠી નહીં દેદાર, સંદેશો નહિ સાંભળ્યો;
કાગળપણ કો વાર,ફરી ન લખિયો ફારબસ.           ૮૦

હેતે ઝાલ્યો હાથ, છેક કદી નહિ છોડતો;
મળ્યે સ્વરગનો સાથ; ફંટાયો તું ફારબસ.           ૮૧

માનવ જાતી માત્ર, ભલે વસે સઉ ભૂમિમાં;
પણ પ્રીતિનું પાત્ર, ફૂટી ગયું રે ફારબસ.           ૮૨

લાખ લડાવ્યાં લાડ, સુખ તેતો સ્વપ્ને ગયું;
ઝાઝાં દુખનાં ઝાડ, ફળવા લાગ્યાં ફારબસ.           ૮૩

અંતરની ગત એક, ઈશ્વર જાણે આપણો;
છેટું પડ્યાથી છેક, ફરૂં ઉદાસી ફારબસ.           ૮૪

તારા બોલ તણાજ, ભણકારાવાગે ભલા;
ઉપજે ઘાટ ઘણા જ, ફરી ક્યાં દેખું ફારબસ.           ૮૫

નેણે વરસે નીર, સ્નેહી જ્યારે સાંભરે;
વેલો આવી વીર, ફરીને મળજે ફારબસ.           ૮૬