અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/રમણીક અગ્રાવત/દૂઝતા વ્રણ

દૂઝતા વ્રણ

રમણીક અગ્રાવત

હજારો હજારો લોકોની કતલ પછી
ફરી
પાછી ફરી છે વસંત એના નિયત ક્રમમાં
ધૂંધવાતી હવાનાં પડોમાં
ધીરે ધીરે ઊઠતી જાય છે ગંધ
જાગતાં થાય ખાખરાનાં વન
ઝગવા માંડી છે ફરફરતી જિહ્વાઓ
હોળીના તાપણે ફરતાં ફરતાં
થઈ જઈશું જરાક ગમગીન
હવે આપણી વચ્ચે નથી એવાં
અજાણ્યા મૃતકોને નામે
હણાયા જેઓ
જાતિ કે ધર્મને લીધે
દ્વેષ અને અસૂયાને લીધે
અતૃપ્ત લાલસાઓને લીધે
અંતહીન ખટપટોને લીધે
આને લીધે તેને લીધે
કદાય જાણી નહીં શકાય
શા કારણે થયા તેઓ હલાક
આંસુનો રંગ હજી એ જ છે
ગળે અડિંગો જમાવી બેઠેલો ડૂમો
ઓગળે ઓગળે ને વળી વળગે ગળે
રૂંધાયેલા ધ્રુસકાની પડછેથી
ઓચિંતી ઊપડેલી પવન-લહરખી પેઠે
ઊઠે દુહો—
કરકરા પદથી છોલતો સૂકું ગળું
ઘૂંટડે ઘૂંટડે ગળા હેઠ ઊતરતી શાતા
વરાળ થઈ ફદફદે—