કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી/૩. સમાન્તર સુરેખ બે

૩. સમાન્તર સુરેખ બે

સમાન્તર સુરેખ બે ઉભય આપણે વિંધતા
જશું જીવન આપણું : સકલ પૃથ્વી પે મૂકતાં
જશું ચરણચિહ્નની અતૂટ વાધતી વીથિકા,
વિજોગ મહીંયે સમી ગ્રથિત પ્રેમની લિપિકા :
સમાન્તર સુરેખ બે ઉભય એકમેકાકુલા
હું-તું સદય દોડશું વર, વિરાટ રુદ્રં, મહા,
અપ્રાપ્ય સમ પામવા મહદ કાલના અન્તને :
અન્નત કદી અન્તમાં વિલીન થાય શ્રદ્ધા મને !
સમાન્તર સુરેખ બે ઉભય વેગળી વેગળી;
છતાંય પથ; લક્ષ્ય ને તલપ એક : સાથે મળી
અસ્પૃશ્ય સ્પરશે અડી સકળ જિંદગી બેકલાં
રહી જગત ઝૂઝશું ઉભય એકલાં એકલાં.
સમાન્તર સુરેખ બે અખિલ કાલગંગાતટે
કદી નવ મળે, અડેય નહિ; તોય સારી વદે
પ્રમા ગણિતશાસ્ત્રઃ “એય મળતી અનન્તે નકી !”
ખરે? ઊગમ એક; ને અગમ ભાવિ; આશા થતી !
મૂકી તુરગ મોકળા પવન-પાણી-પન્થા હવે
સખી ! જીવન દેવતા ! ઉભય દોડશું આ ભવે
કૂદંત પુરપાટ, વક્ષસ્થળ ફાટ, સાથે-જુદાં,
ઊગ્યાં ત્યમ અલોપવા પ્રણયએકમે,
અનન્ત મહીં જાગવા ઉભયમાં ! — સૂતેલાં જુદાં !



અને જીવન વિંધતી સરિતના સમા તીર બે
અસ્પૃષ્ટ, — અતિસ્પૃષ્ટ, એક પથ-પાન્થ, યાત્રી બની,
પ્રવાહ સદસાધના, સ્વપનસિદ્ધિનો તો કરી,
અનન્ત ધરી લક્ષમાં જીવનશું—સખી કોલ દે !

૧૦-૧૦-’૩૩
⁠(કોડિયાં, પૃ. ૧૬-૧૭)