કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – રામનારાયણ વિશ્વનાથ પાઠક ‘શેષ’/૨૭. માંદગીને

૨૭. માંદગીને

એક પ્રશસ્તિ
(ઘણ રે બોલે ને એરણ સાંભળે – એ રાહ)

સાચાં રે સંબંધી તમે એક છો,
⁠બીજા ફોકટ ફંદ;
સુખ ને સુવાણ આડી વાત છે,
⁠તમે આદિથી અંત ...સાચાંo
જૂઠાં રે સગાં ને જૂઠાં સાગવાં,
⁠જૂઠાં સ્વજન સનેહી;
ઓરાં રે ઓરાં તો ય અળગાં ઠર્યાં,
⁠વ્યાપ્યાં તમે અણુ અણુ દેહી ..સાચાંo
જૂઠા રે વૈદો ને જૂઠા દાક્તરો,
⁠જૂઠાં કરી ને નિયંમ,
જૂઠાં રે નવાં ને જૂનાં શાસ્તરો,
⁠જૂઠાં પૂરવ પચ્છંમ ...સાચાંo
ગોળ રે માંથી તો ગળપણ ગયું,
⁠સગપણ ગયું રે સગાંય;
હૈયાના હીરા શું હૈયે જડ્યાં
⁠તે તો મૂકી ચાલ્યાં ક્યાંય! ...સાચાંo
દેવ ને દેવી સૌ ખોટાં થયાં,
⁠જાચ્યાં ના’વે જરૂર;
વિના રે આડી ને વિના આખડી,
⁠તમે હાજરાહજૂર ...સાચાo
પતીજ તમારી પૂરેપૂરી
⁠તો ય મન એક ઉચાટ;
દેહ રે છોડીને જ્યારે સોંડશું
⁠કરશો ક્યમ રે સંઘાત? ...સાચાંo

(શેષનાં કાવ્યો, પૃ. ૭૬-૭૭)