ગાતાં ઝરણાં/મહાલેખકને
અતિશય આ કથાપટને ન ગ્લાનિમય બનાવી દે,
નીરસ વાતાવરણ વિકસાવતાં પહેલાં શમાવી દે,
જગતના મંચ પર પડદો જ તું પડતો બતાવી દે,
ખતમ કર આ તમાશો, મંત્ર ‘અચ્યુતમ્’ સુણાવી દે;
મહાલેખક! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દો!
હતા સદ્ભાગી જે વાંચી ગયા પ્રારંભનાં પ્રકરણ,
યુવાવસ્થા હતી શું એ સમે તારી કલમની પણ,
કદી પાછળ ફરીને જોઉં છું ભૂતકાળનું દર્પણ,
હૃદયથી સાદ એ આવે છે : કર્તાને સુણાવી દે;
‘મહાલેખક! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!’
કથામાં કેઈ દૈવી પાત્ર તું આલેખતો જ્યારે,
સકળ વાતાવરણમાં સ્વર્ગ પથરાઈ જતું ત્યારે,
ન અથડાતો કોઈ વાચક-વિચારક ઘોર અંધારે,
હવે ધીમી થતી એ જ્યોતને સત્વર બુઝાવી દે;
મહાલેખક! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
હવે ખલનાયકોને ખૂબ ઝળકાવી રહ્યો છે તું,
અસંગત વારતાને, પાત્ર સર્જાવી રહ્યો છે તું,
પ્રતિ પૃષ્ઠે નરી ઘૃણું જ જન્માવી રહ્યો છે તું,
પ્રતિ દૃશ્યે જે વાચકના હૃદયને કમકમાવી દે;
મહાલેખક! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
બધું જોયું તો એેવો પણ સમય જોવા ચહું છું હું,
પિશાચી-પાશવી લીલાનો લય જોવા ચહું છું હું,
કહી દઉં સાફ શબ્દોમાં? પ્રલય જોવા ચહું છું હું!
કુશળ કર્તા! કલમનું આખરી પાણી બતાવી દે;
મહાલેખક! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે.
૧-૯-૧૯૫૦