ધ્વનિ/એ ય સ-રસ

એ ય સ-રસ

⁠‘હવે તો કૈં બોલો!
⁠અબોલા કૈં ખોલો!
⁠નજરથ કી યે સાવ અળગાં
બનીને રે’શો કયાં લગી? સ્વજન જાણે નહિ સગાં!
⁠અભિભવ અમારો, તવ યશ;
તમારી માનીતી હક પર ઢળ્યો જીત કળશ.

⁠હજીય નયનોમાં દ્યુતિ નથી!
⁠શ્રવણમહિ જાણે શ્રુતિ નથી!
તમે શું ના જાણો, વસતિહીન કોઈ સદૃનની
દશા શી થાતી?–રે’ જ્યહિં તિમિર ભીનાં સ્થિર બની.
⁠નિશિચર તણે હાથ ધરશો
અરે આ લાવણ્યે લસતું તન?-ખંડેર કરશો?

તમારે રે’વું છે અચલ નિજ ગર્વે?-મર રહો.
હવે તો છે તેના શપથ, ઉરથી જે અધિક હો.’
કહેતાં, પ્રેમીએ દૃઢ શી લીધ આલિંગનમહીં!
ત્યહીં ઢીલાં ગાત્રે વિફલ છૂટવાને મથી રહી
⁠વદતી સહસા એ ‘બસ, બસ!’
પછી હોઠે મૂંગા, ઉર ભળી રહ્યાં એ ય સ-રસ.
૧૯-૩-૪૮