રમણીક અગ્રાવતની કવિતા/પ્રભાતિયું

૨૭. પ્રભાતિયું

ઊગિયા સાથિયા શુકનિયાળ ભીંતમાં
⁠આંગણ ઝગમગે દીપમાળા,

મલપતો મંદ મલય ફરફરે
⁠થાય પરગટ પ્રભાત રૂડાં.

ફળિયે હરેફરે મોગરા મોગરા
⁠હોંશથી તડકો શેરી માંજે,

સૂંઘતો પગરવ તુલસીક્યારો
⁠દ્વાર ભણી અમસ્તું નિહાળે

કાબર ચકલાં પોપટ લેલાં
⁠આંગણે ઝાડમાં બેઠાં ચહચહે,

બાંધતાં તોરણ કલબલાટે ઘણાં
⁠ઊઘલતું આંગણું અવસરોમાં.