સૌરાષ્ટ્રની રસધાર-4/બાળાપણની પ્રીત: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
no edit summary
No edit summary
No edit summary
Line 171: Line 171:
[ધોબીનાં ધોયેલ સફેદ કપડાં પહેરનાર રૂપાળા કોઈ પુરુષ ઉપર હું નથી મોહતી છતાં એ વિજાણંદ જ મને વહાલો છે અને વળી —]
[ધોબીનાં ધોયેલ સફેદ કપડાં પહેરનાર રૂપાળા કોઈ પુરુષ ઉપર હું નથી મોહતી છતાં એ વિજાણંદ જ મને વહાલો છે અને વળી —]
{{Poem2Close}}
{{Poem2Close}}
<poem>
<Center>
'''છાણાંનાં ચાટેલ, ખોરાં ઘી ખવાય નૈ,'''
'''મેયુંના મથેલ, વાલાં ઘી વિજાણંદનાં.'''
</Center>
</poem>
{{Poem2Open}}
[હે મારાં સલાહકાર માનવીઓ, બકરાંનાં ચાટેલાં એવાં બગડેલ ઘી મારાથી નહિ ખાઈ શકાય. મને તો વહાલાં છે વિજાણંદે ભેંસોનાં મહીમંથન કરીને ઉતારેલ શુદ્ધ ઘી. (વ્યંગ્યાર્થ એ છે કે અન્ય ચારણોનો મલિન સ્નેહ મારે ન જોઈએ.)]
ડમણીમાં બેસીને અઢાર વરસની શેણી ચાલી નીકળી. માર્ગે અલકમલકની સીમો વીંધતી જાય છે અને વિયોગે વલવલતી જાય છે :
{{Poem2Close}}
<poem>
<Center>
'''મારગકાંઠે મઢી કરું, લઉં જોગણના વેશ,'''
'''ગોતું દેશવિદેશ, (કોઈ) વાવડ દ્યો વિજાણંદના.'''
</Center>
</poem>
26,604

edits

Navigation menu