સુમન શાહની વાર્તાસૃષ્ટિ/કેવી છે!: Difference between revisions

રિક્ષા ઊભી રહી મારા જ ઘર પાસે ત્યારે, અમારે ત્યાં આવતા જાત–ભાતના કો મુલાકાતી જેવો હું મને ભાસી રહ્યો.

ખૂબીની વાત એ છે કે મારી બાબતમાં પણ આજે આ બધું જ બન્યું. ગણીને તૈયાર રાખેલા પૈસા ચૂકવી, એ જ પ્રમાણે હું પણ રિક્ષામાંથી ઊતર્યો, ને મારા મકાન ભણી મૅં અદ્દલ કોઈ અજાણ્યાની જેમ જ જોયું. ત્યાં, ઘરમાંથી મને જોતી હંસાની આંખો તો શાની હોય તે જાણતો’તો છતાં મનોમન દુઃખી થયો. હંસા અંદર જ છે, પણ એકલી થોડી હશે? –એવી કસક સાથે મૅં બેલ માર્યો -બટન જોરથી લાંબે લગી દબાવીને. હંસાએ બારણું ખોલ્યું ને મને જોઈને એનું મૉં પ્હૉળું રહી ગયું  બીજો કોઈ પ્રસંગ હોત, તો તો મને એના આવા ખુલ્લા મૉંમાં સફરજનની એક આખી ચીરી મૂકી દેવાની ઇચ્છા થઈ હોત.

સાંજ પડી ગઈ. રાત્રે દિવસભરની સમગ્ર ઘટનાના મિશ્ર પ્રભાવે કદાચ હું ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયો હોઇશ.

આજે સવારે ઊઠતાંમાં જ હંસાએ આવો પ્રસ્તાવ મૂક્યો:

અમે બન્ને નિશ્ચલ હતાં હવે. અલગ અલગ રીતે, અમે બંને બેલ વાગવાની રાહ જોતાં’તાં. એ આવવો જ જોઈએ…જરૂર…

પછીની વાત તો શું કરું? એમાં નથી મારી શંકા, નથી મારો વિશ્વાસ. નથી હંસાની સચ્ચાઈ, નથી હંસાની ચીડ.