ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/મોહમ્મદ માંકડ/મનેય કોઈ મારે!: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

સાંજ પડવા આવી હતી. ચોમાસાના દિવસો હતા. વાદળોના થર ઉપર થર ખડકાયા હતા. ઉકળાટ શમવાને બદલે વધી રહ્યો હતો. પાલવથી હવા ખાતી ને પરસેવો લૂછતી શારદા ઘરમાંથી અગાસીનાં બારણાં પાસે આવીને ઊભી. સામે પશ્ચિમમાં, ભૂરાં, રાખોડી, શ્યામ અને રૂપેરી વાદળાં હવાને રોકી રાખવા માટે જાણે હાથાજોડી કરીને ઊભાં હતાં. ધીમે ધીમે એમાં હલચલ થતી, એકાદ વાદળું માથું ઊંચકતું, બીજું એથીયે ઊંચે ચડતું ને પછી એકબીજાં સાથે બાખડી પડતાં એ ગોટો વળી જતાં. વાતાવરણ ગંભીર અને ભારે થતું જતું હતું.