કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – ન્હાનાલાલ/૩૭. ધૂમકેતુનું ગીત: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
no edit summary
(Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૩૭. ધૂમકેતુનું ગીત|}}")
 
No edit summary
Line 1: Line 1:
{{SetTitle}}
{{SetTitle}}
{{Heading|૩૭. ધૂમકેતુનું ગીત|}}
{{Heading|૩૭. ધૂમકેતુનું ગીત|}}
<poem>
બ્રહ્માંડ બ્રહ્મે પાથર્યું સુખકુંજ સમ ઊંડું,
{{Space}} ત્ય્હાં એકલો ઊંડું.
જન, જગત, સૂર્ય, સુહાગી જ્યોત્સ્ના : વિશ્વ
બહુ રૂડું.
{{Space}} ત્ય્હાં એકલો ઊડું.
બીડ્યાં પ્રગટતાં પિચ્છ મેં, પડઘો પડ્યો ‘અહાલેક’,
{{Space}} સુણ્યું સાધુઓએ ‘ભેખ’;
હિમમાળ કેરાં શિખરશિખરે શબ્દ એ ઢૂંઢું :
{{Space}} હું એકલો ઊડું.
રસના ઊછળતા મૉજ ! અયિ સૌન્દર્યના
સિન્ધુ !
{{Space}} મુજ ખૂટિયાં બિન્દુ;
વિધુબાલ ! મા છબતી મ્હને, પડશે રખે કૂડું :
{{Space}} હું એકલો ઊડું.
ગર્જે મહાનદ ખીણ ભરી, નભ એ ઝીલે
ઝમકાર,
{{Space}} ભીષણ ઢળે જલધાર;
આઘી ગુફાઓ જોગીની, ગૂઢ મન્ત્ર ત્ય્હાં
છોડું :
{{Space}} ને એકલો ઊડું.
દીધું વિધિએ તે પીધું, લીધું રૂપ અબધૂત
ઘોર,
{{Space}} તોડી જગતના તોર;
ભયભૂલણી જગજીભ છો ભાખે હવે ભૂંડું :
{{Space}} હું એકલો ઊડું.
મૂંઝવે મનુજને એવી આ વનવન વહે
એકાન્ત,
{{Space}} પશુબોલ પડિયા શાન્ત;
અંઘોળ કરી આનન્દના વાઘા વિરલ ઓઢું,
{{Space}} ને એકલો ઊડું.
સુન્દર ભલે સૃષ્ટિ હજો મનમોહિની
અભિરામ,
{{Space}} ન્યારાં અમારાં ધામ :
એકાકી આભે ઊતરી, એકાકી ભમી, બૂડું :
{{Space}} હું એકલો ઊડું.
{{Right|(પ્રેમભક્તિ ભજનાવલિ, ૧૯૯૬, પૃ. ૮૧-૮૨)|}}
</poem>
26,604

edits

Navigation menu